Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 150]

Luc van Brabant

I
Berceuse voor ontgoochelden

Er was geen lente, er was geen zon,
wanneer het minnespel begon...
En 't is wellicht daarom
dat het niet leven kon.

Het is wellicht daarom,
omdat de min geen wortel won,
omdat geen zon haar voeden kon,
omdat geen vogel 't nest begon,
omdat geen Lente een droom verzon...
Het is misschien daarom.

Er was geen Lente, er was geen zon
wanneer het minnespel begon...
En 't is wellicht daarom
dat het niet leven kon.

[p. 151]

II
In het teeken der ‘Balans’

Mijn moeder bad om Gode's zegen
en baarde mij in de ‘Balans’...
Sinds doe 'k aan wikken en aan wegen
en verkijk maar steeds mijn kans.

Ik weeg het vóór, ik weeg het tegen,
voor één gram soms breek ik een lans,
en voor een toemaat blinkt de degen
van Don Quichot weer op de schans.

O! Moeder, wees uw kind genegen
en krom de naald van die ‘Balans’...
ik wil verzaken thans;

gooi me geen sterren meer te wegen,
maar bidt een vollen rozekrans
en hou dat kloppend harte tegen.

[p. 152]

III
Moederschap

Zij staat in bloei
en blank van bloesems en verwachting.
Men ziet haar niet,
men gaat aan haar voorbij:
verloren tusschen alle vrouwen, is zij.
Zij bergt haar zoete dracht
in nacht van mantelvouwen
en volgt den schaduwkant.
Het lichaam gansch, of 't dauwe-
-deinen moest, wiegt over en weer.
Er is één woord dat op haar lippen brandt
zooals de deining van een meer...
Zij staat in bloei...

zij staat in bloei...

Zwaar is haar stap
en loom, maar 't is haar of ze zweeft:
zij heeft den groei van 't moederschap
reeds uur voor uur beleefd
en telt niet af... zij, telt de dagen op.
Zij ziet u niet,
zij gaat aan u voorbij,
verloren tusschen alle mannen, zijt gij.

[p. 153]

IV
Maar gij...

De bloemen die ruiken,
de zon die brandt,
maar gij... maar gij????
laat mij mijn oogen luiken
en mijn verstand.

Tot ruikers laat binden
uw vluchtend haar,
maar gij... maar gij...
zijt niet, ach, niet te binden
gij rozelaar.

De bijen die gonzen,
de honig is zoet,
maar gij... maar gij...
honderd Vaderonzen
heeft God te goed.

Want gij... want gij...
dwarrelt en bijt, en vlijt en geurt,
en allebei... en allebei...
en beurt om beurt
ben ik verrukt,

ben ik verscheurd.