Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 146]

Maurits L. Peeters

I
Moeder

Gij die mij uit de diepten bracht
van amper een herinnering
aan een gelaten schreeuw en wat verbleekte bloed,
hebt nu het schoonste schoon tot mij gebracht
waarvan ik zingen moet.

Want immer sliep ik in de verte van een land
waar ik mij nimmer op bezinnen kan:
't vereenigd zijn van een doorvlamde brand
van vrouw tot man.

En wat zoo gauw de grenzen overslaat
van een gemoed dat vastgeketend ligt
aan wat het eenmaal vol bezat:
het berstensree genot van een voldragen vrucht -
heeft nu zijn oogen als een wild gebed op U gericht
en als een uitgelaten liefde zat.

Ik heb U lief om het volmaakt gebed
waarme Ge mij omsnoerde toen ik riep
ter warmte van Uw schoot gebonden lag,
en dat mij opriep en mij aantrok als een lied
tot ik ontwaakte uit mijn diepe slaap, en riep,
en aan Uw oogen en Uw hart gekluisterd lag...

[p. 147]

II
Rond het gehucht

Sereen en rustig als de menufaars die schouwen
ligt dezen avend aan de late herfst ontbloeid
over de wijde weelde van de heuvelende gouwen.

De dagen zijn vol werk, de boeren zijn vermoeid;
ge ziet ze traag langs hun bezaaide velden schrijden
soms luistrend naar een lied dat hun het hart omvloeit.

Hoe kan ik luistren en m'in 't harte niet verblijden
om deze rust die aan m'n avendraam komt staan
gelijk de witte nevel op de blauwbedauwde weiden.

Hoog in de hemel bloeit de botergele maan
en rustig zijn van slaap de avendzware dennen:
ge hoort in deze rust God langs de velden gaan...

[p. 148]

III
De brug

Haar lichaam is het lichte zweven
van een door wind bewogen blad;
zij leeft gelijk een maagd heur leven
alsof zij geen verwachten had.

De dromen die zij binnenvoerde
staan huivrend in heur diepsten schoot:
zij zijn de heimelijk-beroerde
verlangens naar een blanke boot.

Maar als de wind schuifelt bij 't water
van zijn verlangen naar de zee,
neuriet zij met het zacht geklater
heur liedje van verlangen mee...

[p. 149]

IV
Bezoek aan het graf

Laat nu voorbij zijn al wat is voorbij,
roep geen herinnering meer wakker.
Ik denk aan later als ik rustend zij aan zij
in 't warme bed van dezen akker
met haar zal zijn in deze kilte,
verloren in dezelfde stilte.

Er is geen keren meer en geen verleden,
de toekomst hangt te zweven in den mist,
er is alleen het harde heden,
- er is alleen het zeker weten
dat Gij hier laagt voordat het iemand wist.

En Gij zult nimmer over onze tranen schreien
gelijk wij schreiden aan uw hart - dat nooit begaf-.
........
Toch zal ik nimmermeer om Uw terugkeer vragen
opdat Gij nooit zoudt liggen lijk wij lagen:
gebroken, op Uw graf.