Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 133]

Blanka Gijselen

I
Geliefde, zullen poovre woorden...

Geliefde, zullen poovre woorden pogen
het rijk verhaal te zijn van dit beminnen?
Hoe vind ik zooveel zuiver-zachte zinnen
die vuur en vreugde waardig dragen mogen?...

Verklaart men diep geheim van moederoogen:
die kennen reeds het kind, terwijl het binnen
in haar nog wachtend is. En in 't gewinnen
van lillend leven uit haar kracht gezogen

zijn d'eerste blikken, door haar pijn gebroken
dezelfde die volgroeid maar schooner immer -
kind ontvangen zal door al zijn levensdagen.

Geliefde, zoo uw beeld, in mij ontloken:
in vreugd gevormd, in pijn gerijpt, en nimmer
ontgroeit het mij doorheen mijn dagen-dragen...

[p. 134]

II
Gij grijze pijn...

Gij grijze pijn, die altijd bij me zijt,
in al dees wekenreke niet geweken,
- verbleekt, mijn vleesch, van uw gestreel bestreken
verflard, mijn kracht, waar gij uw tanden bijt -

is dit de tijd van scheiden, dien ik lijd?
Zult gij de laatste schaamle waarden wreken
tot al de vezels van dees vleesch bezweken,
tot ook mijn oogen zijn den dood gewijd?...

Waartoe dit vizioen van al mijn bloemen,
de stoet van woorden, die mij zoeter noemen,
de nadering van elk vervaagd gelaat?...

Er is geen draad die mij bewaren kan,
geen moedersmart, geen liefde van een man
tenzij gij, pijn, mijn kwijnend lijf verlaat...

[p. 135]

III
Het jonge meisje, bij het baden

Zij naderde zooals zij kwam sinds jaren,
met lichte hand klievend het takgewiegel;
haar jonge sprong verbrak den waterspiegel
die beefde bij den worp van haar gebaren.

Maar - ééns wordt aan elk 't levensgeheim ontvouwd -
het wachtend maagdenlijf in deze waterweelde
verstrakte plots, alsof een hand het streelde...
zij heeft het naakte bad als eene fout berouwd.

Oprijzend tot een onbestemde vlucht,
dekt zij de roze knoppen van haar hooge borsten,
- of vreemde oogen haar begluren dorsten,
jaagt zij naar haar gewaad, en hijgt... en zucht...

Het kleine kleed omhult de rilde dij.
een loome rust is op haar schroom gegleden...
een tintel-rilling in haar zeekre schreden
buigt zij naar huis, onder de boomenrij...

Zij kwam en keert, zooals zij ging sinds jaren...
zij ziet de vogels en de bloemen paren:
dan juicht haar mond een grenzenlooze melodie...
om wat?... voor wie?...

[p. 136]

IV
De trotsche schoone

(Voor een vriendin.)

Zij paart de sierlijkheid der edelvrouw
aan 't dragen van haar daaglijksche gebaren...
er wijlt misprijzen om haar oogenbrauw
en donkre koelte om haar losse haren...

Zij werpt door vage lust- en leedverhalen
een speelschen geest van afgemeten woorden
en voert haar dagen, als door hooge zalen,

met den bewusten gang der onbekoorden...

Maar als de nacht haar trots heeft neergeveld
ontspant haar lichaam op de zachte vacht,
en om den droom, dien zij in deemoed wacht,
heeft lang haar hart het klokkenslaan geteld...