Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 119]

Gabrielle Demedts

I
Rustig lied

Onder het raam, in de aarde, die sporen
die me dierbaar zijn.
Toen hij kwam, wie zond hem weg? Ik zond hem weg;
het deed geen pijn.

Het deed geen pijn; maar iets is verdwenen
of dood in mij;
mijn gedachten staan, als soldaten gehoorzaam,
in rechte rij.

Op een nacht valt de sneeuw,
maakt de aarde wit, maakt de aarde rein.
De randen van mijn oogen doen pijn;
het komt door de slaap, het komt door de sneeuw,
het komt door die sporen
die niet te vinden meer zijn.

[p. 120]

II
Gedicht

Ik zoek mijn liefste in den nacht,
ik zoek met smart de ontweken blik
en luistrend naar zijn verren stap
hoor ik den wind die hem omjacht.

Is dit de steen dien hij betrad?
En viel zijn blik op gene bloem?
Hier lag zijn hand op 't tafelblad,
ik leg, beschroomd, daar ook mijn hand.

Ik droom een droom, ik speel een spel.
De grijze dag verdrijft het snel
en duldt niets dan een vlak gezicht,
een effen blik op niets gericht.

[p. 121]

III
Het blad schrift

Ik heb een blad schrift met erop een lied,
de hand die het schreef het mij achterliet,
licht-bevend verhalen de woorden mij iet
van 't oer-oud begin van ons aller verdriet.

- Een kindje dat stierf, een moeder die leed,
van vader geen spraak, die liefde vergleed
en wat uit die liefde eens hoopvol ontstond
- het kindje - sloot stevig den teederen mond. -

De letters verscheemren, de avond komt aan;
maar de zin van het lied blijft aarzelend staan;
wellicht heeft de hand al schrijvend gerust
waar, bibrend, mijn mond de schemering kust.

[p. 122]

IV
Vaarwel? Ach neen

Ik was bijna berust in mijne rust,
ik was, verdriet, 't vergeten hoe gij kust.
Of was die stilt' slechts schijn?
Hoe zou ik nù verstaan
dat vol met leegte zijn.

Ik had bijna uw handen losgelaten,
ik zei mijn laatst vaarwel: het doodsche praten
van stem reeds uit het graf...
Toen brak een lichte druk
de zeven sloten stuk,
een teedre ademtocht
mij nauwelijks bezocht
en plots zijn weer mijn oogen wijd gaan zien
het onontbeerlijk licht dat mij uw oogen biên
uit 't hart van één die, 't al ten spijt,
mij, roekeloos, een schuilplaats wijdt.
Moet ik mijn oogen nederslaan?
zoo hulpeloos, uw hulp versmaân?

Muisklein en nauw den adem durvend halen
zie ik de mistenslierten nederdalen.