Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 98]

Marcel Coole

I
11 juli 1302

Uw lippen trilden stil, en gij waart bleek,
Toen gij u nederboogt om d'aard' te kussen,
Omdat gij wist dat zij u dra zou sussen
In uw eeuwigen slaap, ginds bij de beek.

Uw schouders rilden kil, maar de vrees week
Uit uw blik, toen gij den vijand zaagt tusschen
De roode horizonten; uw haat blusschen
Met zijn blauw bloed, en zijn strot met één steek

Van uwen goedendag doen gapen als
Een doodvermoeide mond, dit deed uw hals
Zwellen van langverkropte razernij.

Met het gebed op uw harde lippen,
En een vloek in uw keel, stondt gij als klippen
In den eersten storm van een nieuw getij.

[p. 99]

II
Onze generatie

Er is een tijd van dromen en violen,
En van geplukte kussen in den maneschijn,
Er is een tijd van zoeken en verdolen
Totdat men strandt waar allen aangekomen zijn.

Maar wij, wij bouwen glazen kapitolen,
En bergen onze jonge jaren in een schrijn,
En worden telkens ons bezit ontstolen,
Want wij vergeten d'eenden, en het Schlüssellein

Waarvan reeds Walter van der Vogelweide
Placht te spreken in zijn eigen apentijd;
Met vaandels stormen wij langs bosch en heide,
En jagen koeien op de vlucht met ons lawijd,
En Don Quichotte, die ons verwaand ziet strijden
Tegen d'eigen schaduw, weent in zijn graf van spijt.

[p. 100]

III
De zwerver verliefd

Waarheen ik ging ben ik vergeten,
Misschien is 't naar den dood geweest,
Want plots werd leven mij een feest
Van honderdduizend zonnebeten.

Ik heb mij uitgeleefd, maar weten
Hoe het ging, dàt niet! Toen gij reest,
Gelijk de kust in een tempeest,
Was 't hart reeds als een bark gespleten.

Gij vraagt niet eens vanwaar ik kom,
Omdat gij vreest dat iets zou breken,
En als 'k u toch van mij wil spreken,
Kust gij verschrikt mijn lippen stom.
Maar zal het leven zich niet wreken,
Nu ik voor u mijn ziel vermom?

[p. 101]

IV
Mijn kind

Gij zijt zooals het korten van de dagen,
Waarin een vroege winterkou gedijt,
En vogels zich verwonderd af gaan vragen,
Waarom de menschen nu reeds mantels dragen,
Ofschoon de zon nog met de boomen vrijt.

Uw blik is duister als die korte dagen,
Wanneer gij groote bibbertranen schreit,
Omdat g'uw eerste droomen voelt vervagen,
En men u tooien wil met kanten kragen,
Waarin gij als een zonnebloeme zijt.

Mijn kind, nu min ik zelfs die korte dagen,
Lijk gij de borst waarop gij zuigend bijt,
Want krachten die in mij te sluimren lagen,
Zijn door uw kreet ontwaakt, lijk in de sagen
Princessen treden uit de eeuwigheid.