Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 94]

Frans Buyle

I
De gek in de regenton

Ze zeggen dat ik gek ben en het regent;
ik drijf op 't water en vermaak me wat.
God, in zijn liefde, heeft ons wijs gezegend:
u met een woonst, mij met een regenvat.

De menschen blijven naar mijn daden kijken
en lachen luidkeels dan omdat ik lach.
Ik weet het doel niet dat ik moet bereiken
maar zwaai toch reeds de overwinnaarsvlag.

Eenzaam drijf ik des nachts over het water
en door de stilte valt dan soms een witte ster.
Ik vind die ginds wel in de diepte, later:
en blijf als altijd ieder doel te ver

[p. 95]

II
Vlucht in het onbekende

Den zachten handdruk kan zij niet weerstaan
en buigt haar jong gelaat traag tot mij over.
Lach ik ironisch?... Schijnt de maan maar poover?...
Ik vlucht wanhopig in den laatsten waan.

Vreemd is het zingen van den nachtegaal
en tevergeefs bloeien de witte sterren:
een oud verdriet blijft mij den weg versperren
tot dezen jongen mond en het ovaal

van haar gelaat dat zich vrijwillig geeft...
Het laatste woord heb ik bewust gezwegen
en loop verdwaasd en eenzaam in den regen
met een halfopen mond die lichtjes beeft.

[p. 96]

III
Herfst

O weeke-verregende bloemen
in 't bleeke licht van dezen dag,
ik weet de weemoed niet te noemen
die in uwe kelken besloten lag.

De magere winden zijn begonnen,
en de regen die nederstort
overstroomt de zomer de zon en
ons hart nu het winter wordt.

O boomen, o klapperende bladeren;
o ruischende nachtmuziek:
we keeren tot onze vaderen,
gebroken weemoedig en ziek

van verlangen naar nachtegalen
en hun weeke omfloersde stem
die ons maatloos verloren doet dwalen...
O leven: verroeste klem,

die ons in de vlucht heeft gevangen
en ons voeten en handen bindt,
tot een meisje met rozenwangen
een lieflijker kluister verzint.

O herfst, o druilrige regen
die de naakte takken bedruipt,
we kennen uw drassige wegen
waarlangs huivrend de jager sluipt...

We kunnen ons keeren nach wenden
o herfst, en wij worden uw prooi,
nu wij amper de zaligheid kenden
en ontwaakten uit 't geurige hooi

[p. 97]

 

van den zomer dien wij zien slinken

 

in 't schrompelen der zonnevlam.

 

We kunnen ons slechts zien slinken

 

en strompelen blind en lam

 

 

 

doorheen de herfstlijke vlagen,

 

tot straks in een verderen staat

 

wij bidden dat eenmaal wij wagen

 

den sprong naar den dageraad.

 

 

 

Waarheen? Waar zullen wij landen?

 

Wij zijn verouderd en moe,

 

en heffen nogmaals de handen

 

maar sluiten de oogen toe.

 

 

 

O herfst, o dreigende luchten,

 

hoe nauw kringt uw horizon.

 

Wij kunnen bidden noch vluchten:

 

geeft ons, geeft ons de zon.