Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 90]

Pieter G. Buckinx

I
Voorbij de grenzen

De diepe wouden waar ik eens als kind
het donker roepen van de dieren heb bemind
slaan bliksemend voorbij.

De snelle wind
fluit klagend aan de steile grenzen
waar het rijk van droom en dood begint.

O 't laatste vuur dat mij aan deze aarde bindt,
dat stralend naast mij ging,
waaraan ik roekeloos gekluisterd hing.

Ik sta naakt en bloedig verslagen
ik zal verdorren aan uw schoot.

Ik vraag niet meer
wie wit en donker door dit leven floot.

[p. 91]

II
Cap ferrat

Gij staat - een bronzen beeld - in 't vlammend vuur der zon,
terwijl het water wild uw heup omspat.

Hier is het dat mijn leven vlammende begon.

O bronzen tover van uw vlees en bloed,
o vurig lied van rozen en van sneeuw,
o wilde kreet der snelgewiekte meeuw
die sidderend uw slanke schaduw vindt
in 't schuimend water dat u rood omspat.

Blonde knapen spelen in het zand
zorgeloos, zoals de wind speelt in uw hand
aan het wonderbare fluistren van uw bloed.
Kleine schelpen breken zingend aan uw voet.

Zooals daar wiegend aan het water ligt
de witte meeuw,
alsof zij in dit land van rozen en van sneeuw
voor immer uwen glimlach wou bewaren,
zo lig ik roerloos aan het zwarte waaien van uw haren
en aan het wonderbare fluistren van uw bloed,

ach,
kleine schelpen breken kreunend aan uw voet.

[p. 92]

III
Droomvuur

Iets bleef ons in de nood:
dit kleine lichaam, de geheimenis
van tranen en van dood.

En dit ondoofbaar vuur
dat ons gegeven is
en branden blijven zal
tot 't helderste kristal,
de doem, de duisternis.

De vogels in het dal,
het schuim, de waterval
waarin ik vlammend vond
het fel en teder spel
van zon en regenbogen,
de roos van uwen mond,
de appels van uw ogen
en van dit bloed den diepen dorst.

Nu weet ik dat ik nimmer meer kan slapen
dan aan den wilden geur der aarde,
aan uw borst.

[p. 93]

IV
Heimwee

Ik sta zwart in de donkere nacht,
diep in mijn mantel gehuld,
alleen met mijn angst en mijn hart,
alleen met mijn trots en mijn schuld.

Gij hebt mij gans vervuld
met wondere verhalen en met rozen
met wijn en pijn en met het zoete rood
van uwen mond... van uwen dood.

Ach, uwe zachte haren die ik niet meer vind
om aan te slapen met de nachtegalen
van uw bloed en met de vreemde geuren
die ik onweerstaanbaar heb bemind.

Ik kan niet slapen in het koele gras
waarin ik u niet vind,
stralend en wit en zonder schuld.

Ik sta donker en zwart in de wind
diep in mijn mantel gehuld.