Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 37]

Droomen worden herboren

Ik heb u lief, u, ruischen van de boomen,
met al wat in een liefde zinnelijk is:
gij zijt het pulverstof van oude droomen,
dat samenzwermt in een hooge nis

en door een andren wind wordt opgenomen,
gij zijt het dempen van een grondeloos gemis,
gij zijt de vlucht van engelen, die komen
- ik beluister hun zwijgen, dat zingen is -

bevrijd en ongehoorzaam, buiten
hun ongenaakbaarheid, ten disch
der stervelingen, zij die muiten
om het vervluchtigen der lafenis

onder de heete zon, die zij het leven noemen.
Als het getril der vinnen van den zilvervisch
zijn hun gebaren pril, zij roemen
in hun licht de peis van onze duisternis.

Hoe kunnen onze wereld, onze handen
en onzen mond vervuld zijn van den geest
- tot aan de zinderende randen,
die door geen stilte zijn bereikt geweest -

van dezen adem van het west-zuidwesten,
gescheurd door elken kabel van het want,
door jonge vogelbekken in hun nesten
en elke toren van eenieders land.

Deze adem door mijn bloed en deze boomen
in eender ruischen, dat geen einde heeft;
die met den spoelslag van mijn hart weer nieuwe droomen
tusschen mijn voorhoofd en de kruinen weeft.

jan vercammen.