Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 791]

Derde geestelijk lied

Wie eenzaam zit op zijne kamer,
in zwaar en bitter wee verkwijnt,
wien slechts gekleurd door nood en tranen
het hem omgevende verschijnt;

wie in het beeld van vroeger tijden
als in een diepen afgrond tuurt
naar welken nu langs alle zijden
een zeer zacht wee hem altijd stuurt -

hem is 't als lagen wondere dingen
daaronder voor hem uitgespreid,
naar welker zin hij steeds wil dringen
waar radeloos hij nog naar grijpt.

De toekomst ligt in bange dorheid
ontzettend leeg voor hem daarneer.
Hij doolt in 't rond en zeer verlaten
zoekt hij zich zelf onstuimig weer.

Ik val hem weenend in de armen:
met mij ging 't eens zooals 't u gaat;
doch ik genas door zijn erbarmen
en weet waar d'onrust zacht vergaat.

U moet als mij eens iemand troosten
die innig liefhad, leed en stierf;
die zelf voor mij die nooit hem troostte
in duizend pijnen zingend stierf.

[p. 792]

 

Hij stierf en toch kunt ge alle dagen

 

zijn liefde en hemzelf weerzien,

 

kunt gij als troost voor alle plagen

 

naar zijne zachte oogen zien.

 

 

 

Dan komt met hem nieuw bloed en leven

 

in 't weggestorvene gebeent'.

 

En hebt gij hem uw hart gegeven

 

zoo heeft hij u zijn hart geleend.

 

 

 

Wat gij verloor heeft hij gevonden

 

gij vindt bij hem wat gij bemint.

 

En eeuwig blijft met u verbonden

 

wat in zijn hart u tegenzingt.

NOVALIS (Vert. J.L. De Belder).