Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 664]

Dood in het herfstwoud⁽¹⁾

- ‘O Mort, vieux Capitaine, il est temps, levons l'ancre...’
(Ch.B.)

Met dronken oogen, waar de warme vuren waken
speur ik de zoete bitterheid van uitgebloeid geluk
dat ik, vóór mij de adem van de kille dood zal naken,
in dit verwilderd bosch van mijn verleden pluk.

Nu dekken grijze walm en asch de wapperende vuren
en proeven wij als rijpe vrucht de Herfst van ons bestaan.
Dra zullen wij in blijde rust naar sterrevelden turen
en zingend door het stervend woud der dorre droomen gaan.

Het hart snikt nog het afscheidswoord der levensmoeë droomen,
dat onze handen bitsig wekt naar onvermoede lust,
als 't herfstig bloed zich stijft in d'uitgeleefde boomen
vóór God ons met het woud zal dekken tot de rust.

Het lied der witte oogen die niet sterven willen
brandt in de wanhoopskramp, die 't leven kwijnen ziet.
Straks zal dit lied in 't huivren van de winterwind verstillen
en zingt de Dood in dorhout en geraamt zijn zegelied.

albert westerlinck.

(1) Uit een bundel in voorbereiding ‘Bovenzinnelijk Verdriet’.