Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 579]

Voor moeder

Als ik nog was een kind van licht en lach
en men mij vroeg: hoe graag ik moeder zag,
dan reikte mijn gebaar, dat nog geen woorden woog
tot aan den hemel, en ik riep: tot daar, zoo hoog!

en toen verbeelding vormen zocht in kinderbrein
beloofde ik: moeder, als 'k eens groot zal zijn
dan krijgt u al van mij dat u maar kiezen wou!
en ik bedacht luidop wàt ik bezitten zou:

een meer met witte zwanen in een schoon kasteel...
een meid met grooten hoed, een tuin vol fruit, en véél
o zoovéél geld... een wagen... en een hazewind
en een blond dochtertje, mijn moeders petekind!

Vergeef mij, moeder, nu ik ‘grooter’ ben
en geen geloof in schoonen droom meer ken
en-van verwachte weelde weinig heb vervuld...
dat drukt me vaak als een verborgen schuld...

ik heb van u gevergd en véél gevraagd
en gij die zelf zoo zware dagen draagt,
gij geeft, vergetend eigen groot gemis,
zoo meetloos-breed voor 't kind, dat lang geen kind meer is...

Maar als men mij soms vraagt: hoe ik van moeder hou,
weet ik geen weeldewoorden schoon genoeg, en 'k wou
den hemel wijzen in naieven kinderzin
om beter te beduiden, moeder, hoe ik U bemin...

blanka gyselen.