Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 521]

Miniatuur roman
door Frans Buyle

I

Het is een klein relaas:

haar levensdag

schoof kort en dwaas

voorbij in pijn en lach.

Haar bleef het klein verdriet

om wat ze had bemind,

en wat ze achterliet:

het leven van haar kind.

II

De morgen toen de dag

uitwoei in volle glorie

en zij van haar liefde zag

de glans en de viktorie.

De oude wijzen liet

zij waar ze vond

haar mateloos verdriet

bevredigd aan een mond.

III

Het is alzó gegaan:

wat hij betracht

heeft is hem toegestaan.

Dit ongedacht.

[p. 522]

 

Zij heeft in hem geloofd

 

als in haar Heer,

 

die haar de Hemel heeft beloofd:

 

hij gaf haar meer.

IV

Zij droeg het jonge leven

en haar vroege dood

in de strakgespannen zwaarte

van haar schoot.

Dit is het schone slot

van een zeer kort lied:

zij wist het oude gebod

aan haar geschied.

V

Het was of zij begreep.

Het late licht

werd veeg, zij neep

de moede ogen dicht.

Het bleef dit klein gebaar

maar nog te groot:

haar handen vielen zwaar

neer, zij was dood.