Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 335]

Der wereld avonturen

Van al der wereld avonturen
- en zij zijn veel en menigvoud -
is dees het grootst: dat alle nature,
wier zijn de Schepper overschouwt,
lang op 't ontsteken van de vuren
des hemels wachtend, bleef verduren
veel regenvlagen koud.

Eens zou 't al zich ontslagen achten
van wachten; 't levend vuur, de vlam
sloeg uit de donkerte, de nachten,
verzengend blauw en groen; geen dam
weerstond nog aan dien vloed; geen machten
bemachtigden de diepste krachten
wier gang een aanvang nam.

En als de aarde zatgezopen
te dampen lag in de jonge zon,
gingen de gouden nevels dopen
de alderteerste spruit, die won
de zilverberk, diamantbedropen;
een vogel floot er het leven open
dat ook voor mij begon.

Dees lijf, dat slagen kreeg, moest lijden
zijn eigen onvolkomenheid,
heeft zich gerecht; aan beide zijden
ligt weidsch de wijsheid uitgespreid:
't hergeven paradijs belijden
is 't hemelsche paleis verbeiden,
door nijdigaards benijd.

[p. 336]

 

Hoe mag ik rijden, overschouwen

 

de wijde velden, leêgen beemd,

 

rogakkers, golvende landouwen

 

behooren mij, mij is het vreemd

 

geluk te leven; alle gouwen

 

huldigen mij, die zonder rouw en

 

zonder vrees ze neemt!

 

 

 

Wie zal 't verleden mij berichten?

 

Mijn burcht is hoog, gevuld de schuur.

 

............

 

Maar d'avond valt; oude gedichten

 

zing, minstreel, en doof het vuur:

 

hoe vóór 't ontsteken der hemellichten

 

de regen striemde ons gezichten,

 

o vreemdste avontuur....

 

 

 

frank valkenier.