Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 191]

Verzen
door Albert Westerlinck

I
Beata mors⁽¹⁾

Gebenedijde nacht, die rust rondom mijn hoofd
ik vrees u niet en reeds is uwe komst mij lief.
Ik heb in hart en geest het laatste licht gedoofd,
en beid uw komst, o schuwe nachtelijke Dief.

Geen dief meer zult ge zijn want reeds hoor ik uw tred
o Dood, die straks het roeren van mijn bloed verstilt.
Ik ben het die de deuren, vensters openzet
opdat uw speurzin mij zou snuiven als een wild.

Er is geen haat in mij, geen liefde om het leven,
het zijn is zonder lust, het sterven zonder nood.
Dit ééne blijft mij lief: mijn trots nooit prijs te geven
en als een man te staan in 't grijnzen van de dood.

Daarom beluister ik het sluipen van de Dief
en speur ik naar zijn tocht in slapelooze nachten.
Niets wat op aarde Hij ontsteelt, is mij nog lief
tóch zal ik vechten en zijn komst manhaftig wachten.

Aan wat dit leven schenkt van goedheid en geluk
kan een vertrappeld hart niet langer meer gelooven.
Maar werpt der menschen haat en nijd mijn droomen stuk
toch zal noch mensch noch lot mij ooit dien trots ontrooven.

(1) Uit een bundel in voorbereiding ‘Bovenzinnelijk Verdriet’.

[p. 192]

 

Het is geen ongeschonden hoop, geen sterk geloof,

 

slechts deze wet die God heeft in ons hart geschreven:

 

‘Gezegend is het vuur dat ik in u nooit doof

 

en 't bloed dat ik een donker gloeien heb gegeven.’

 

 

 

Al benedijden wij of vloeken wij dit lot:

 

het bloed gebiedt. Al kunnen wij den last niet dragen

 

dan kruipen wij door 't spoor, dat leidt tot waar ons God

 

zal wachten in de nacht, aan 't einde onzer dagen.

 

 

 

Daarom gaan wij als Machabeeën in de Dood,

 

en onder 't krochen van de pijn bezingen wij dit Leven.

 

Dat God de zielen spare, die tot hunnen stervensnood

 

aan deze wet, die Hij hun schreef, zijn trouw gebleven....

[p. 193]

II
O sidderende nacht....⁽¹⁾

O sidderende nacht, waarin ons heimwee ligt geborgen
als blauwe bloemen slapen in een purper woud,
vouw Gij uw vlerken rond ons hart, om dit verdriet te worgen
opdat dit heimwee niet ontwake, zóo ontembaar oud

dat wij die onze harten in het donker bergen
en 't bloed der oogen storten in die diepe kuil, de nacht
telkens herrijzen met het morgenlicht, dat onze smart blijft tergen
tot eens de Dood ons rooven zal, heel vreemd en onverwacht.

In 't diepste kreupelhout baan ik mijn zwerverswegen
en zoek de uitkomst in de diepten van een donker meer,
waar zich geen sterren spieglen als een zoele zegen
want mijne donkerheid verdraagt dit licht niet meer.

Ik snuif niet meer het walmend bloed in 't bronzen licht der boomen,
mijn handen delven naar geen wellust meer van een verdoken bron
Nog dansen ver en schichtig schimmen door het labyrinth der droomen
maar ruggelings vlucht de schaduw van 't geluk, dat als een vroege zon

(1) Uit een bundel in voorbereiding ‘Bovenzinnelijk Verdriet’.

[p. 194]

 

ons schuin en starrelings in d'oogen heeft geschenen

 

en zilverwebben in de morgenlijke dauw van 't leven spon.

 

Maar reeds in 't prille licht stond d'Engel roodbeschreid te weenen

 

omdat de Zonde op het akkerland slechts roode netels won.

 

 

 

Nu bergen wij de schaamt' van gore zondenhanden

 

in 't onberoerd geheim: der blauwe nachten schoot,

 

als zochten wij de rust tegen de kille wanden

 

in 't diepste scheepsruim van een lichtloos-donkre boot,

 

 

 

die vaart door sterrendoode nacht naar al verloren verten

 

waar zee de booten met gebroken mast in hare diepten vangt.

 

O sidderende nacht, vang ons als opgejaagde, trappelende herten

 

wanneer in 't lokkend net der verten ons de koele Dood omprangt.