Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1937

[p. 135]

Verzen
door Felix Rutten.

I

Je vertrouwt mij je hand,
Maar een beetje verbaasd;
En dàn weer glimlach je,
Spottend haast.

En dan weer zeg je,
Wanneer je toch ziet
Hoe lief ik je heb:
‘Ik begrijp dat niet’.

Maar hoe verklaar ik je
Ooit het geluk,
Dat ik in jou
Aan mijn harte druk?

Dit is het wondre
In ons leven, mijn kind,
Dat 'n mensch zich eerst zelf
In een ander vindt.

[p. 136]

II

Niets ter wereld heb je,
Niets dan - sprookjeskind -
Dit mijn oud-versleten
Hart, dat je bemint;

Niets dan wat én storm én
Felle branding brak, -
Speelbal van het noodweer:
Niets dan dit arm wrak.

Hoe kan 't jou beveilgen?
Geeft dit eenge baat,
Bij den vloed die zwaar aan
's Levens kusten slaat?

Niets ter wereld heb je
Dan, bij al wat leeft,
Dit mijn leven dat al-
Ree de zeilen reeft.

Niets dan de verteedring
Van een arm, oud man,
Die voor jou nu enkel
Nog maar sterven kan.