Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 826]

Nieuw vuurwerk

Het deugdelijk bioscoop-meisje.

Dit wordt door den theater-chef gekeurd
op: oogen, hals, leest, borsten, armen, beenen -
uit zakelijkheid: zij maakt de beste beurt
in wie 't publiek iets van zijn film-sirenen
reeds bij de deur toeschietelijk bespeurt.

Als de wasscherij uitgaat....

Siska komt 't eerst, om twaalf uur, door de straat,
vermoeid - maar als ik aan 't raam sta kijkt ze
heel even op en knikt; haar stroef gelaat
verraadt wat ze is: een jonge strijkster
die 's daags op stukloon werkt en 's nachts de baan opgaat.

Vers twee.

Dan, kort na haar, komt Frederiek voorbij:
zwart kroeshaar, slanke beenen, helle oogen;
zij liegt het best van heel de wasscherij
maar mij heeft zij geen enkelen keer bedrogen,
want 's avonds is ze erg eerlijk en heel vrij.

Slotzang.

De dame die dan volgt heet Rooie Lien,
(Amalia voluit - maar dat noemt veel te lastig)
ze is valsch van aard, maar aardig om te zien,
al is ze ook in de liefde niet standvastig;
zij kost me Zondags meer, dan ik in een week verdien.

[p. 827]

Sint Nicolaas en zijn knecht.

Het is geen klein-kinderen-vertrouwen
dat hen in stand hield, de eeuwen door:
hier teekent zich het feestelijk spoor
van den angst en lust der blanke vrouwen
jegens den cleric en den moor!

Recalcitrantie.

Ik ben 't schellinkje, dat onbevreesd
de schimpscheuten van zijn critiek
mikt naar den strammen schouwburg-geest;
't speelt geen tooneel voor 't zoet publiek,
het sist, of roept 't is mooi geweest!

a.j.d. van oosten