Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 757]

Verzen

I

Uw haren, golvend op het kussen,
uw arm, die even licht zich rekt
en naar uw borst grijpt, glijdend tusschen
het laken, dat uw lichaam dekt -

kan zoo mijn schaduw u bewegen?
wat kan ik zelf? mijn lichaam daalt
en beeft om alles wat verzwegen
en angstig in u ademhaalt.

Uw oogen trillen en gaan open,
het duurt een eeuwigheid - ik wacht -
dan buig ik wild en juichend over
uw koele mond, die rustig lacht.

[p. 758]

II

Uw stem is als het oeverriet,
des morgens vroeg, wanneer de nacht
nog even ritselt in het zacht
gekreun zijn eigen donker lied.

maar uit het water beurt het licht
zijn nieuwe glanzen op, en hoor:
zoo klaar en helder wordt het koor,
dat één voor één de stengels richt,

zoo vol van blijdschap en bevrijd
van alles wat er vroeger was -
ik leg mij in het oevergras
en luister, licht van zaligheid.

[p. 759]

III

Te snel gekomen en te kort gebleven,
uw geuren tergen nog mijn huid.
Voor mijn gesloten oogen beven
uw stem en adem: o geluid
van wieken, warmer dan het zweven
der cherubijnen, - het ontsluit
geen hemel, maar dit aardsche leven
zwelt en breekt zijn grenzen uit,

het overstroomt de wereld: dalen
van angst en twijfel vullen
zich met zekerheid en stralen
in vuur, dat alles gaat onthullen.
Kom terug, één oogenblik, wij zullen
eeuwig door de velden dwalen.

[p. 760]

IV

Vervreemding van het dagelijks bekende,
wijken van dingen, die de hand beroert
met een gebaar, dat al te zeer gewende;
stilte, die tusschenschuift en het ontvoert,
die buiten mijn bereik de kleine dingen
opneemt - ook het groote: vrouw en kind -
om mij te laten tot het bloed gaat dwingen,
tot het weer opstaat en opnieuw begint,
steeds weer met vreugde overtogen
die ik niet kende, die ik nog niet zag:
het vreemde huis, dat in haar stille oogen
geduldig zonder wrok te wachten lag.

gabriel smit.