Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 698]

Uit ‘Stemmen in den nacht’

Ge moet niet vragen
hoe ik heb gehuiverd dezen nacht
toen wij verenigd lagen
in 't diepst van ons gedacht
aan wat zo lang ons ogen overhuift
de witte sneeuw die van de bergen schuift.

Ge moet niet vragen hoe ik heb gebeden
naar U die om me wervelt en me tart
en als een zwarte hand grijpt naar mijn schuw verleden
en naar mijn diepst bestaan
o! laat mijn hart o! laat mijn hart
ik zou zonder die warmte ras vergaan.

Ge moet niet vragen wat me tegenhoudt
noch wat mijn ziel achter mijn blik verbergen wil
want uw gelaat is als uw schaduw koud
en in uw schaduw ben ik schuw ontloken
gelijk een jonge nachtegaal zo vreemd zo stil
diep in het hart van 't kreupelhout
verdoken zingen wil.

Maurits l. peeters.