Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 611]

Aan mijn kerubijn

(Voor M.L.)

We dolven zo stout
met wat zon op 't gelaat
onze hoop was: goud!
nietwaar, kameraad?

Hoe hard de karwei
ik verhardde bij daad
en dolf weer een kei...
- Kom, moed kameraad.

Wij houwen om goud
aan het rijkste karaat
en 't honderdvoud
hoort ons, kameraad.

Weer dolf ik een kei
zonder gouden draad;
een steriele karwei,
zei mijn Kameraad.

Ik rustte ter groef
met hoogrood gelaat
toen vroeg hij droef:
moe, kameraad?

albe.