Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 589]

[M. de Doncker]

Lente

voor raym. herreman

Dees lente bracht me plots de lang verbeidde klaarte
en in der menschen goedheid weer het schoon geloof.
Nu wil ik mij ontvallen 't duister en de zwaarte
die hielden ver van 't licht, voor vreugdestemmen doof.
Nu streef ik naar de wijsheid, die ik wel ontwaarde,
maar niet dorst binden nog tot sterke en hooge schoof.
Hoe dank ik hem die mij beproeving niet bespaarde
en mij den redder zond die brug bouwde over kloof,
die scheidde mij van de overzij waar vrede wachtte
op één gebaar van mij om naar mij toe te vlien
en saam te vluchten de geduchte duistre machten.
Zij knelden en beletten 't helder licht te zien,
dat in elk leven gloort voor wie niet blind zich staren
op al wat ons ontbreekt, maar 't klein geluk ontwaren.

m. de doncker.

[p. 590]

Geluk

Eens fluisterde ik uw naam, geluk,
nu slinger ik hem over daken,
wijl uwe weelden, in één ruk,
den bolster van mijn onrust braken.

Ontwaarde ik vroeger slechts een glimp,
nu sta ik, licht, in al uw luister.
Ontbonden is nu alle schimp
in mond en oog, want mist van duister

week voor uw gloed. Nu mag de vreugd
gerust mijn drempel overschrijden.
Ik ben bereid. De schoone deugd,
van hopen hielp me u lang verbeiden.

m. de doncker.