Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 527]

La passante

Ze was volkomen aardsch, al was zij doorgedrongen
tot in den nieuwe-maannacht van haar rouw.
De winden, die haar eerste dagen overzongen,
had zij teruggezocht, wijl bitter en berouw

over een vruchteloos verleên haar heeft bedrogen
over haar diep verdriet en dieper eenzaamheid:
het was zoo zoet, het was zoo mild een logen,
zij liep om harentwille aan van den stillen tijd

den zilvren zelfkant. Maar het kon niet duren,
zij kon dus haar bezinning niet ontgaan:
zij trok dan om zich heen de hooge blinde muren
van haar verlate prille pijn - een nieuwe waan.

Dit is het vreemde, hoe, tweemaal ver verloren
voor tijd en aarde, zij nadien nog wederkeert.
Wie haar ontstorven is, wordt niet herboren,
en liet haar grondeloos verlangen ongedeerd.

Haar oogen bloeiden op uit nieuwe droomen,
over de vlakte van haar voorhoofd zong de wind
in alle blaaren van de windroos en de boomen,
haar vingren waren die nog van een kind.

Zij ging voorbij, verliet wat zij vergaarde,
en haar gestalte groeide over een nieuwen horizon:
zij gaat een heuvel op en ligt daar aan onze aarde
met hooge zon en zeven hinden aan een bron.

jan vercammen.