Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 351]

Tralala

Morgen word ik 46. De nacht is rondom mij en de stilte van mijn huis is van een vreemde onwezenlijkheid. Buiten waait de wind over de gracht en tekent beweeglijke slierten van licht. De hemel is vol sterren met enkele vaag lichte plekken. Ik zit graag alleen, diep in de nacht, zonder lampeschijn. Een enkele kaars en het flauwe schijnsel van een straatlantaarn, waarin de rook van mijn cigaret zich verliest. Alles slaapt, alleen ik waak en mijmer.

Morgen word ik 46. Life begins at fourty. 46, 64, 92, wat een sterren. Hoe oud vond ik mijn vader toen die 46 werd. Ik was een kleine jongen en liep aan zijn hand. Een zonnige blijde dag. Vader wat ben je al oud. De duivel is oud jongen. Zijn brede borst zwol van voorjaarswind. Zijn slapen waren grijs, bijna wit. Nog een volle haardos. Toch had hij nog maar 13 jaar te leven. Een lang en pijnlijk ziekbed en de zorg voor de toekomst van de zijnen. Hoe lang zal IK nog leven?

Wat een sterren daarbuiten, zo vele, zo vele en ook nog drie op de fles voor mij, drie sterren, de cognac is ook oud, ik ben oud, 46 sterren, de plejaden 7 sterren, waar zijn ze. Ik zie er maar zes, er is altijd een bijna onzichtbare bij. Onzichtbaar, niet zien, niet zijn. 46 jaar word ik morgen. Lang geleden dat mijn kinderen de stoel van den jarige versierden, kleine hummels, de bloemen uit onze tuin. Leve de Vader, op een bordje met kinderlijke halen. ‘Leve de Koningin’ zeg je toch ook. Nog 14 jaar, dan zal ik 60 zijn. My God. Mij is voorspeld 54. 54 - 46 = 8. Tachtig kun je ook worden. 80 - 46 = 34. Nog ouder ook. Mijn grootvader was 89, ik ken enkele van 92, 96. 96 - 46 zou nog 50 jaar zijn. 't Idee. Als ik 80 ben is mijn oudste jongen 54. Ouder dan ik nu. Bewapening overal, oorlog misschien. Hij zal ook getrouwd zijn en wellicht kinderen hebben. Ook van die gekke rekensommen maken?

[p. 352]

80 - 54 = 26. Hi, hi. Nog een slok. Angst? Och kom. Maar alles lijkt mij nu zo dwaas kort. De helft is in elk geval voorbij, ook van de drie sterren. Wat een sterren. 46, 92, 50, 56, 96, 46, 46, 46, 46, stop nu eens even. Wat een gezichten van goede vrienden die voor mij zijn heengegaan. Velen zijn niet eens 46 geworden. Ik voel plotseling een kilte, het donker trekt zich nauwer om mij, buiten de wind, en in huis vage geluiden. Ja, ik herinner mij, pijn en ziekten, lange en vele waaraan mijn vrienden zijn gestorven. Vele, vele ziekten, ontgoochelingen, zorgen, droefheid. Wat een sterren en daarboven? Waaraan zal ik sterven. Kort ziekbed, lang ziekbed, mijn grootvader is aan kanker gestorven, kanker, keel, maag, darmkanker, zovele. Het grootste percentage is kanker. Morphine dokter, toch zoveel als ik wil? Mijn vrouw en kinderen, leven zij als ik ga sterven? En wie zal dan eenmaal aan hun bed staan. Zal ik alleen zijn, met onverschilligen? Een oud, zielig manneke, ingevallen, hijgend, kreunend, bang. Jeugddromen, visioenen, welke zijn ze van een ouden man die gaat sterven. Kijk, ik beweeg mijn hand, mijn vingers één voor één. Als ik knijp voel ik pijn. Ik draai mijn hoofd en strek mijn benen, vreemd, eens en wellicht spoedig is alles stijf, onbeweeglijk en vergaat tot as. Niet oud, niet zielig. Mij is voorspeld 54. Plotseling, een val van mijn paard. Zo plotseling, een flits. Van mijn paard, in een stralende zonneschijn, in voorjaarswind als de duinen bloeien. Ja, plotseling, plotseling. Geen medelijden, geen zieligheidjes, geen onverschillige meewarigheid aan een ziekbed. Gek leeg voel ik mij en dan plots tranen. Dronkemanstranen. Drie sterren op de lege fles, leeg van binnen, leeg van buiten, alles, alles leeg. Leeg daarbuiten, met vele sterren, die eeuwig schijnen. Eeuwig. Ik ben ook eeuwig, deel van den Algeest waarin ik zal worden opgenomen. Maar de vele vertrouwde dingen zal ik niet meer zien. De geur van de pas gemaaide velden, de witte zeilen, gehesen heb ik ze, gehesen. Vele malen, zonverbrand, zo bruin, zo sterk, uitbundig. Waarom beef ik zo. Water, zon en wind, o heerlijkheid van vele jaren, zwerven op de uitgestrekte watervlakten alleen met mijn goede vriend. Voorbij, voorbij. Wat denk je als je tachtig bent, dan tel je toch in maanden

[p. 353]

zooals ik nog in jaren tel. Oud is 46, neen lach me niet uit, de rest is zo weinig, zo arm. Te denken dat je eenmaal in je bed zult liggen met de dood wetend nabij. Goede dood, wiens zuiver pijpen. Ha, ha. Wat denk je, wat voel je. Je oog dwaalt door de kamer waar je nu zooveel bange eenzame uren ligt, je horloge ligt dichtbij. Dat tikt, tikt, tikt, kun je weer opwinden. Van voren af aan. Mijn hart blijft stil staan als het eenmaal niet meer klopt. Dat arme hart. Gebonsd heeft het van vreugde, gekrompen van smart, gebeefd van verlangen. Mijn hart, dat arme hart, mijn bloed heeft het gevoed. Wat tikken alle klokken, zovele tikken en dan komt eens de laatste. Een zachte tik, of een harde, bom, fini.

De hemel wordt iets lichter, het licht van de kaars wordt flauw, een nieuwe dag breekt aan, weer een nieuwe. God wat ben ik moe. Vaal sluipt de dag naar binnen, onwezenlijk einde van een droom met vele, vele sterren.

d. zylstra.