Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 113]

Herfstelijk

De bosschen smaken bitter-zoet,
van 't loover, dat nu sterven moet.

Er is een geur, die dronken maakt
en, voor wien uit den roes ontwaakt,

zijn er de zilver-fijne snaren
op eikenblad en wilde varen.

De zon leeft nog in 't hart van 't blad,
maar dood is reeds de frêle schat.

van kanten lubben, die er waren
gestrengeld rond den hals der blaren.

De bleeke vingers laten los
den hechten stam en in het mos

vallen de rilde boomenhanden,
de nervigen en roodgeranden,

die sterven gaan en vrede vinden
in 't langzaam, droomend zich ontwinden.

Maar hier en daar leeft nog een geur:
een bloemenziel, een zacht getreur,

dat tot geen vorm meer kan verdichten;
een zweven maar, een laatste zwichten;

een zwijmelende afscheidsgroet
aan 't loover, dat nu sterven moet.

alex campaert