Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1936

[p. 94]

Poëzie

I

Dreun zacht, o lied, gelijk een verre trom
die rouw of vreugde slaat - men weet het niet -
in mijne dagen om.

Gezongen reeds, maar nog begrepen niet,
verwijdt gij 't slentren van den grijzen dag
tot een onaardsch gebied.

Zooals om 't stijgen van een vleugelslag,
ruischt weldra mede een klaardre lucht
in uw verzoenden lach.

Nog reikt tot u der zorgen dwaas gerucht,
maar mijn blik is gemilderd die ze ziet.
Ik zing. En vrede is deze blijde tucht

in dit, uw vrij gebied.

[p. 95]

II

Mij krijgt men er niet onder
het leven blijft een wonder.
De lastertong, de bullebeer,
zij doen mijn hart geen zeer.

Ik zie er veel verwelken,
bij 't hopelooze melken
van 't gouden kalf; ik melk den dag
en geef meer uit dan 'k mag.

[p. 96]

III

Niet om uw ruischen meer, woorden,
maar om uw zin die verstaan
wordt in 't Zuiden en 't Noorden,
hang ik u liefderijk aan.

Als een muziek waar ik de oogen
niet meer voor sluiten moet,
komt gij mijn tranen drogen,
rood maakt gij weer mijn bloed.

Ik vergeet mijn jaren te tellen
aan iederen droom die verging;
de dagen gaan mij zwellen
in klare betoovering.

Gij laat mij nu nog verrijzen
als reeds mijn leven daalt:
dat gij mijn graf mocht wijzen
wanneer mijn stem dra faalt.

r. herreman.