Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 658]

Koningin Astrid

Waar in deez' nood zoo groot,

Vind 'k voor den wrangen dood

Het woord, om in zoo pijnlijke oogenblikken
Mijn wee om 's Konings rampspoed uit te snikken?

Bij 't schrijnen van een smart,

Waarvoor de ziel verward

Zich plagend vraagt, met niet te smoren klagen:
Waaróm zoo weergalooze en gruwbre slagen?

O, arme Vorst, bedroefd

Als geen, en zwaar beproefd,

Zoodat wij huivrend aan Uw wanhoop denken...
Wie kan zulk maatloos leed verzachting schenken?

Zoo onvoorziens een rouw

Als ongetroost, heeft nauw

De donkre vleugelveren dichtgevouwen, -
En weerom wachten U de lijkflambouwen.

Wie blijft in zijn gevoel

Voor noodlots slagen koel,

Waar deze een menschenhart, om 't leven blijde
En welgezind, zoo weergaloos kastijden!

't Geluk had U bedacht

Met al waar 'n mensch naar tracht;

Wie scheen als Gij voor vreugd en heil geschapen,
Een koningskroon om de ongekreukte slapen?

Uw hoogen staat ten spijt,

Hadt Gij zelfs eenzaamheid,

[p. 659]

 

Der vorsten begeleidster, niet te vreezen:

 

In de Vorstin verdubbelt zich Uw wezen.

 

 

 

Nooit zag men schooner band

 

Gehecht door menschenhand,

 

Dan hier, sinds liefdes gouden hoogtij stonde,

 

Dit eedle Paar omsnoerd hield en gebonden.

 

 

 

Plots, met een schok, een ruk,

 

Te gruizel 't jong geluk,

 

Zoo onbezorgd en zonnig pas te voren, -

 

Heel met een slag verpletterd en verloren.

 

 

 

Doods woordeloos gebaar

 

Wenkt vorst en bedelaar

 

Naar de eeuwig-onverzetlijke bevelen,

 

Die van den stervling geen weerspreken velen.

 

 

 

Onze eenge troost is dit

 

Besef: dat Gods Wil zit

 

Aan 't stuurwiel van den wrakken levenswagen,

 

Dien Hij naar 't doel leidt van Zijn welbehagen.

 

 

 

Hij - Albestuurder - meet

 

Het onomkoombaar leed

 

Des menschen in Zijn godlijk mededoogen

 

Voor ieder naar de maat van zijn vermogen.

 

 

 

Leed beeldt den mensch die 't draagt,

 

Schoon hij om 't schrijnen klaagt

 

Van 't ijkmerk. Zwaarste smartlijkhêen bevielen

 

Alleen nog waarlijk koninklijke zielen.

 

 

 

Draagt bloemen tot deez baar;

 

Ontsteekt het rouwvuur op den kandelaar,

 

Om 't droef vergaan van dit kortstondig leven,

 

Ons tot zoo kort geluk en vreugd gegeven.

 

 

[p. 660]

 

Bloemen van stommen rouw

 

Om de doorluchte Vrouw,

 

Die in Haar bloeitijd doodlijk overrompeld,

 

Het land zoo diep in leed en tranen dompelt.

 

 

 

Hoe stond Haar klaar gelaat

 

In 's Konings dageraad,

 

Als de ochtendster het triomfant verrijzen

 

Der zon volgt met haar vrome en heldre wijze.

 

 

 

Maar als in 't morgenuur

 

Dat diamanten vuur

 

Duikt in de zee der uitgevloeide stralen,

 

Moest ook deez ster in 't prille klaren dalen. -

 

 

 

Legt rozen, blank en teer,

 

En orchideeën neer,

 

Laurier omringd met sneeuw van leliekelken:

 

Geen troostwoord overbloeit dit droef verwelken.

 

 

 

Het eerste en eenge leed

 

Dat Zij haar Belgen deed,

 

Die immortellen op Haar baarkleed spreiden,

 

Was dit Haar plots en rampspoedig verscheiden.

 

 

 

Leef in de erinnering

 

Van 't volk dat U ontving,

 

- Als ware een nieuwe lente in 't land ontloken, -

 

Met open hart en de armen uitgestoken.

 

 

 

En nu, van smart ontzind,

 

Geen troost of antwoord vindt

 

Bij 't klaaggeschrei: waaróm van dit schoon leven

 

Een naam alleen, - niets anders, - is gebleven?

 

 

 

Een naam die leven zal,

 

Daar in zijn klaar kristal

[p. 661]

 

Uw lieflijkheid, thans in den nacht gedoken,

 

Zijn stralenglans voor immer heeft gebroken. -

 

 

 

Draagt witte bloemen aan:

 

't Is nu voor goed gedaan

 

Met lentes feest en vreugd, en liefdes luister.

 

Ons blijft de rouw en 't doodsbedroefde duister.

 

 

 

felix ruiten.