Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 634]

[Achilles Mussche]

Wie eens in vreezen heeft geleefd

Wie eens in vreezen heeft gebeefd over een leven,
en 't diepe kreunen, eenzaam-smeekend, van den snik
waarmee een mensch zich moe-geleefd gaat overgeven,
al was het maar één enkel droevig oogenblik

wou tegenhouden in een blind vertwijfeld streelen;
wie eens geluisterd heeft aan een ontredderd hart:
daar was geen kreet, geen traan, alleen een krop ter kele
en 't staren, weerloos, naar een sterven wild en zwart,

hem is 't alsof alom een herfstelijke luister
hangt als een sluier om al 't overdadig licht;
hij dwaalt, verstild door al 't gefluister in halfduister,
en wat geknakt, als naar een stervende gericht.

In golven muziek hoort hij nog iets van dat hijgen,
een verren snik, en 't zwijgen van den overkant;
in al wat overbuigt, ziet hij zich nog eens neigen
als toen, over dat bed, en 't zinken van die hand.

En toch, geen een weet zoo den toomeloozen toover
van 't leven, als wie rillend scheerde langs den dood,
en ieder uur buigt van al 't schoon der uren over:
o roode roos misschien vóór den genadestoot.

achilles mussche.

[p. 635]

De vader spreekt tot zijn vrouw:

Gij laagt gelijk een roos naar mij geheel ontloken,
toen voer ik over u meesleepend als een vloed
en in den roes gelijk een waaien opgestoken
neigden de zielen stralend elkander tegemoet.

Hij is de ster aan onzen liefdenacht ontstoken,
't geheim van hoe een mensch een ander heeft ontmoet,
eens in een heil'gen schreeuw van weeën uitgebroken:
de droom van heel ons hart, de drift van al ons bloed.

Hij zal ons zegenen met angsten, en ons breken
in snikken waar de nacht van opschrikt tranenblind;
wij blijven eenzaam achter als zijn reis begint,

maar met herinneringen waar wij zacht van spreken
van toen ons hart dien keer een glimlach onderving
en 't was alsof ons leve' een hemel binnenging.

achilles mussche.