Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 594]

Drie gedichten

I
November

November - en de raven,
zij krassen voor het schroot
wanneer de jagers draven,
zij vallen in den dood.

Maar uwe zachte gave,
die 't blinde hart ontsloot,
liet alle vrees begraven
voor nacht en morgenrood.

Hoor ik trompetten vlagen? -
de lucht is grijs als lood,
maar bij de hamerslagen
lach ik mijn tanden bloot.

Geen drank die mij kan laven
en ach, geen teedre schoot,
sinds gij tot Uwe haven
mijn zotten zin ontboodt.

Want daar is wild behagen
en liefde veel te groot:
een mensch laat zonder klagen
zich teeknen met den dood.

jan engelman.

[p. 595]

II
Het andere lied

Nog zong hij 't zorgloos vogellied,
maar binnen ging die teêrheid niet.

Nog zong hij tot de nacht verdween,
maar iedereen liet hem alleen.

Hij zong veel harten van geluk,
maar 't zijne van verlangen stuk.

Toen zong een andre stem in hèm
en dreef hem naar Jeruzalem.

Waar kruisen op den heuvel staan
blinkt een gelaat en ziet hem aan,

zet bleeke lippen aan azijn
en krimpt in d'allerlaatste pijn.

Maar vóór Hij 't hoofd neigt nog één maal:
‘Ik ben, Ik ben uw nachtegaal

en nimmer kan Mijn lied vergaan,
al valt de zon, al valt de maan.’

O zorgelooze vogelkeel,
zwijg niet, zwijg niet, maar ken uw deel:

een wereld vol van duisternis,
waar ook in lijden luister is -

en schooner waanzin vindt geen lied
dan aan de kruisbalk is geschied.

jan engelman.

[p. 596]

III
Wederkeer

De stormwind giert, maar ik herdenk de namen
die zij mij gaf in d'aanvang van 't seizoen.
Het was te vroeg - twee kindren kwamen samen
die smeekten, maar elkander onheil doen.

Zij wisten niet - o, zorgeloos geschapen,
te juublen in het vloeien van dit licht!
Reeds heeft Onzichtbaarheid zijn doodlijk wapen
geslingerd in den glans van hun gezicht.

Zie, in den nanacht tellen zij de uren
met smart en wanhoop, want de groote droom
vroeg in zijn nasleep eindeloos verduren
en diep verzinken in den Onderstroom.

Maar houd die hand in 't strenglen van den ander!
- de mond is zwak en lispelt ‘nimmermeer’ -:
eens vinden harten, willig voor elkander,
hun bodem en behouden wederkeer.

Geloken oogen, die zoo zacht geheven
een teêrheid mengt in ieder klein gebaar,
en streeling die niet aflaat van te beven
in zorg en ernst, herinnerd aan gevaar -

gij zult den zin en zoetheid nu pas kennen
van al wat komt en zonder klacht vergaat:
beproefde kindren, die voorgoed gewennen
der liefde arbeid en een lot dat slaat.

jan engelman.