Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 576]

[Willem de Merode]

De vader zegt:

Kan er wel een zoon zijn
Die ons zóó bezit,
Dat wij voor hem schoon zijn:
In ivoor of git
Scherp gebeeld zijn eigen
Vorm van goed en waar?
Zal hij zich zoo nijgen
Over den beeldenaar?

Zijn wij niet voor vreemden
Vaak een schaduwboom
In de vlakke beemden?
Maar de vage droom
Van de zoon gaat verder.
Waar geen wei meer is,
Drijft hij, dwaze herder,
Haar in de wildernis.

Alle dagen reizen
Van den horizon
Koningen en wijzen
Tot de klare bron.
Maar in vreemde wedde
Koelt de zoon zijn gloed,
Tot hem niets kan redden
Dan ons hartebloed.

willem de merode.

[p. 577]

Breero sterft

Een land van angst lag tusschen hem en God.
Hij moest lang zwerven door de donkerheden
En hongeren en dorsten, en gebeden
Schreeuwen en zuchten, en, als een vuns vod,

Wegfladderen en waaien in 't moeras,
Dat hem opslokte en gulzig zoog naar ondren.
En toen ervoer zijn hart al Godes wondren
Ten eenenmaal; Hij trok hem uit den dras

En perste 't water uit hem als een spons.
Tot op 't gebeente koud lag hij te rillen
Toen hij ontwaakte; in het huis was 't stille
Bedrijf van moeder; maar het straatgegons,

Gegil van wijven, zware mannenlach,
Daverde tot hem, en er ging een eêle
Glans door zijn leelijke gezicht; de vele
Gezonden hebben slechts voor winst ontzag,

Maar hij verloor en.... hoe gerust hij sterft.
Er komt een stilte.... 't springtouw en de koten
Der meisjes worden even weggesloten,
Schuw blikt de knaap die om zijn kegels zwerft....

En markt en nering gaan hun drukken gang
Als gisteren; hij ligt hier op blank linnen.
Na dezen doodsdoop gaat hij 't leven binnen,
Waar Christus zegt: Gerbrande, 'k wachtte lang.

willem de merode.