Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1935

[p. 223]

De verlangende

Als een gevangen vogel in een kooi
klept zij zich steeds de vlerken stuk
wanneer zij zich verheffen wil
in stijle vlucht naar het geluk.

Zooals de vogel schuw en ongeduldig
ziet zij, soms trillend van verlangen, uit
en wacht tot komt die ter verlossing
met goede hand de deur ontsluit.

Zij zag de duizende schoone dingen blinken
onstuimig strekte zij de handen uit
illusies zag zij een voor een verzinken:
zij zit dan droef en weent zonder geluid.

Zoo schuiven onder verre, ijle wolken
de witte schepen aan de horizon voorbij;
een enkele maal komt er een nader
maar keert de steven als de kust reeds is nabij.

Ontgoocheling, Heer, slaat diepe wonden.
In sommigen wekt zij wrok en bitterheid,
doch schenk haar troost en deemoed,
maak haar nederig, God-verbonden:

een druif, vertreden tot een edelen wijn.
En laat haar tranen, in den nacht geschreid
als vruchtbare dauw in koele morgen
zilte verkwikking voor de dorre dagen zijn.

Paul franck.