Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1934

[p. 276]

Het leven van een mensch
door P. Lebeau.

De stad glinstert stil bij het tevreden water;
passief verschrompeld torsen de torens de hitte zonder tocht;
maar op een breede strook, voorbij de rivierenbocht,
als aangespoeld, het slib der luie, bonte baders.

Kinderen werken ernstig aan een fort of een kanaal
en zien verstrooid soms naar d'ouders die kraaien en gieren,
die spelen met een bal, onhandig en met veel omhaal,
of roosteren hun rug, als later bewijs van deze strandplezieren.

De warmte krijgt volume, te zwaar voor een rechtstaand mensch
en drukt ze allen open neer; en de trage, stage tij
kwispelt immer aan, en in hun halfgeloken soezen zonder wensch
glijden groote witte booten als spoorlooze droomen, voorbij.

Plots roept een jonge vrouw: een man verdween in 't water.
Allen schrikken overeind naar den angst van dezen nood,
Er plonzen er een paar naar toe, en allen komen kijken,
en zwaar komt over hen, de groote schaduw van de dood.

Zoo huichlend kalm kabbelt het water, alsof er niemand was.
Dan keeren de duikers, moe en sceptisch terug,
de toegeijlde bootjes hernemen hun tocht en hun gepuf
en de baders zinken zuchtend weer en philosophisch op hun rug.

Maar hij, wiens blanke lijf nu hulpeloos wentelt
in het donkere water, voor hem doofde hier alles uit
de lucht gelijk 't geluk zoo blauw, het mysterie van elke ruit
der stad, en de beiaard die daarin vreugd en weemoed sprenkelt.

[p. 277]

 

Misschien heeft hij geworsteld om te rekken

 

zijn recht op lijden, teleurstelling en waan,

 

of misschien begreep hij de beelden die de baren wekken

 

en heeft hij zich op 't vaag gebaar van 't water laten gaan.

 

 

 

Misschien, in deze loome lucht, werd het plots hem klaar,

 

hoe noodloos alles is, deze massa, haar misbaar,

 

die stad, dat wezenloos decor voor d'eigen domme lust;

 

en de wijsheid van het water en zijn gereede zekere rust.

 

 

 

Reeds is hij daar, waar geen geluid zijn stilte nog genaakt.

 

nu de glimlach van het water gesloten op hem waakt;

 

daar pijnt hem niet meer de doelloosheid van 't leven,

 

van allen drang in eeuwigheid genezen.

 

 

 

Een bundel kleeren nog, getuigen onbeacht op 't strand,

 

maar duizend baders genieten zorgeloos daarrond in 't zand

 

en in de zon joelt het duizendkoppige water met de baders mee,

 

en groote witte booten varen statig naar de zee.