Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1933

[p. 317]

Kantteekeningen

‘Il y a ensuite les anticléricaux, c'est-à-dire les Francs-Maçons et les démagogues socialistes. Nous savons, de source absolument certaine, qu'on a donné dans toutes les Loges le mot d'ordre de nous tenir à l'oeil. Nous en sommes fiers. Nous relevons le défi. Nous disons aux Loges et aux chefs rouges: vous avez en nous des ennemis acharnés, qui vous traiteront comme des bêtes malfaisantes, qui ne vous laisseront pas de répit un seul instant. Vous nous trouverez, toujours et tous les jours, sur votre route, avec la volonté bien arrêtée de vous casser les reins. Si vous avez envie de vous frotter à nous, eh bien, venez-y, nous vous attendons.!’

Dit lazen wij in het kolossaal katholieke blad ‘Rex’. Eindelijk komt er weer eens een nieuw geluid uit de katholieke rangen. Terug naar het evangelie! Den vijand verpletterd ‘comme des bêtes malfaisantes’. Wij zullen den koolkelder van minister Van Der Velde door diakens van het seminarie van Mechelen laten vullen met dynamiet en den heelen boel in de lucht laten vliegen. De keukenmeid van Devèze zullen we in Christus naam het bevel geven arsenic in zijn soep te mengen. We zullen ze wel klein krijgen.

O.L. vrouw van Beauraing

Het heeft destijds alvast een jaar of vier geduurd voor ze de verschijning van Lourdes hebben geexploiteerd als een vulgair handsartikel. Met de verschijning van Beauraing zijn de smakelooze exploitanten der vrome gemeente er als de kippen bijgeweest. Pas enkele dagen nadat de Moeder Gods aan de vijf kinderen van Beauraing verscheen, staan er reeds in de bondieuserie-winkels - authentieke - en ergerlijk banale beelden van O.L.V. van Beauraing te koop, tusschen wansmakelijke H. Hartbeelden met het bloedend symbool op de borst, en de naieve zelfgenoegzaamheid van z.g. moderne religieuze kunst.

We kunnen niet verlangen van de geestelijke overheid, dat zij, - zooals ze priesters en geloovigen tot een, zij het welwillende, reserve betreffend de gebeurtenissen van Beauraing heeft aangemaand - ook waarschuwen zou tegen de ongezonde exploitatie der verschijning door handige beelden-fabrikanten; maar wel mogen we verhopen dat de pers haar afkeer uitspreken zal voor dergelijken handel; opdat de fabrikanten van dezen onkieschen wansmaak er een jovialen strop aan hebben.

Vlaanderen de grenzen over

De Vlaamsche literatuur gaat de grenzen over. Vooral Oostwaarts. Sommigen hebben zich erover geergerd dat Duitschland te eenzijdig werd voorgelicht over de Vlaamsche literatuur door de specifiek sappigheid en rondheid van Felix Timmermans alhoewel er vóór de komst van Pallieter in Duitschland reeds werk verscheen van Gezelle, Streuvels, Vermeylen, Teirlinck, e.a.; maar het was gebleven bij een sporadische belangstelling. Thans schijnt de belangstelling breeder veld te winnen en meteen de duitsche lezende gemeente zich een objectiever en vollediger beeld kunnen vormen van de moderne vlaamsche literatuur. De naam van Timmermans heeft er krediet genoeg om dadelijk en zonder verdere controle elk

[p. 318]

nieuw werk van dezen schrijver ter uitgave in vertaling te geven. Maar de Witte ‘Der Flaschkopf’ van E. Claes beleeft er een niet minder verheugend succes als in Vlaanderen en Nederland.

Thans kondigt het Insel-Verlag een vertaling aan van Black, met de teekeningen van Fred. Bogaerts. Van Walschap is tegelijk bij den uitgever Jakob Hagner in Leipzig in een luxe-band de trilogie verschenen van Adelaïde - Eric - Carla, onder den titel Die sünde der Adelaïde’ en een vertaling van De Dood in het Dorp, die daar heet ‘Himmelfahrten’. Bovendien is bij denzelfden uitgever de vertaling verschenen van De Pillecijn's ‘Blauwbaard’, terwijl nog ander vlaamsch werk in het vooruitzicht wordt gesteld.