Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1932

[p. 839]

Verzen

I

Een begenadigd mens
wist een bloeiend geheim:
hij zon op 'n vers
maar vond geen rijm.

Zijn hart was éen bloei
in 't plotse Licht
en mijmerend zocht
zijn ziel het gedicht.

En, ach! deze mens
om een dwaze rijm
verzweeg in zijn ziel
en hart het geheim.

Waartoe zich gesard
als 't rijkste rijm
van ziel en hart
God steeds zal zijn?

[p. 840]

II

Naar Uw beeld geboetseerd
in broze leem
droeg ik de tooi
van 'n trots diadeem.

En stortte vaak
van het voetstuk af
huivrend om 't geluid
dat de paarlenval gaf.

Maar rees dan recht
in 't puin van leem en edelsteen
midden de milde schittering
die uit de scherven scheen.

Droeg ik te trots
de kroon van edelsteen
en brak m'n val
Uw beeld? ach! neen! neen!

[p. 841]

III

Toen rustte God
ten zevende dag
wijl zijn Hart voldaan
aan zijn Schepping lag.

Zijner drievuldigheid
godlike geest:
de Vader, de Zoon
en heilige Geest,

aanschouwde lang
't Licht en de mens
en schiep geheim
Zijn laatste wens:

weze een godlik deel
onzer Drievuldigheid
in hart en ziel
de mensen toegewijd.

Als d'eengeworden wens
der goddelike Drie
geviel de mens
de gaaf der... poëzie.

Albe.