Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1932

[p. 294]

Gedichten door Albe.

I

LEG UW LANCET
'n poos weer neer
doorvlim m'n ziel
niet dieper meer.

Ik wil gelaten
deze pijnen dragen
en Uw heilend' handen
niet versagen.

'n Gil naar God
slaakt m'n gemoed
bij 't rode laaien
van m'n bloed...

Want deze zielpijn
is zo snerpend vreed
dat ik Uw goedheid
haast vergeet.

[p. 295]

II

ALS 'N WORSTELAAR
in naakte kracht
wacht
op 't gebiedend gebaar,

dat vrijên zal
z'n getoomde kracht
ten val
of zegen van z'n macht...

zo staat
m'n ziel
vóór Uw gelaat
paraat

en wil de strijd
heerlik naakt
in 't onbegrensde krijt
Uwer medogenheid.

[p. 296]

III

TOEN WERD DE ZIEL ONTKLUISTERD
aan de poort der ewigheid
en ter gerechtigheid
geleid.

De laatste weg die leidde
langs enkle vreemde ogen
die koel hun medelijden
logen.

En vóór de smadelike doem
van 't mes klonk z'n gebed:
nog 'n glas rum
en sigaret.

Toen werd de ziel geveld
aan de drempel der gerechtigheid
en ter ewigheid
geleid.

[p. 297]

IV

ONZEGGELIJK DIEP KOMT DE PIJN
m'n hart doordringen:
nu God zwijgt
durf ik niet meer zingen.

De máatslag van God
was breed en goed
en ik zong naar de kracht
van m'n stem en m'n bloed.

O, Volheid van Gods'orkest,
schragend m'n schor geluid,
m'n borst scheurt reeds van pijn
en 'k zong het lied nooit voluit.

Ik kende 't refrein van het leven
want Gods gena zong voor...
ach! zo vaak viel
m'n hart er nog door.