Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1931

[p. 421]

Vertelling zonder titel

Mama haakt naarstig een wit wollen kindertruiken, en papa zit een sigaar te rooken en zijn dagblad te lezen, in een diepen clubzetel. Hij kijkt niet op, en bemerkt niet dat kleine Jimmy rond hem met verlangende oogen aan 't ronddraaien is.

Jimmy is twee jaar en een half, een schat van een kindje, met verstreuveld blond krulhaar, ondeugende blauwe kijkers en appetijtelijke roze wangen. Een kapoen, die de gevaarlijkste kwajongensstreken uithaalt, en mama in voortdurende angst doet leven. Voor 't oogenblik, echter, heeft zijn gezichtje een engelachtige uitdrukking, alsof hij nooit van z'n leven het huis het onderste boven had gezet.

Maar ook, papa is daar, en dat is een buitenkansje dat Jimmy weet te waardeeren. Iederen dag gaat papa voor zijne zaken naar Brussel; wanneer hij 's morgens vroeg vertrekt, slaapt Jimmy nog als een roos; en 's avonds, als hij thuiskomt, is het jongsken weer naar 't land der droomen vertrokken. 's Zaterdags, evenwel, keert papa vroeg in den namiddag terug, en dat is een groote gebeurtenis in Jimmy's leven. Zijn papa is voor hem een soort bovennatuurlijk wezen. Hij kan immers wat anderen niet kunnen? Met Jimmy op zijn schouder de kamers of den tuin rondwandelen of dansen, totdat Jimmy schokt van 't lachen, ofwel mooie rookkringetjes uitblazen, als hij zijn sigaar rookt, en eindelijk uit de piano al die wondere klanken uitlokken waarop Jimmy verzot is.

‘Papa! Papa!’ murmelt het jongsken; en dat woord vult zijn hartje zoowel als zijn mondje.

‘Kom bij mij, Jim- Jim,’ meent Mama glimlachend. Maar hij kijkt zelfs niet naar haar.

Mama is natuurlijk ook heel wel, op hare manier, en hij houdt dol veel van haar. Hij loopt haar den heelen dag lang achterna, heel het huis door, of speelt naast haar, of gaat met haar wandelen, en stelt haar honderden vragen, waarop ze soms al te verstrooid antwoordt. Soms kan ze ook wonderschoon vertellen, zoo schoon dat hij met open mond en glanzende oogjes zit te luisteren. Ja, Mama is een echte schat, en hij houdt van haar met heel zijn warm kinderhartje. Maar...

[p. 422]

het nieuws is er toch een weinig af! Mama ziet hij immers den heelen dag; ze lacht of kijft, en geeft hem ook wel eens eenige klappen op zijn achterste, als hij het al te bont maakt - ongeveer een half dozijn keeren per dag. Hij weet dat ze altijd daar is, als hij ze noodig heeft, bereid om hem te helpen. Meer dan eens zelfs zou het hem aangenamer zijn wat meer aan zijn eigen ingevingen overgelaten te worden, om op zijne manier de wereld te ontdekken. Vrijheid is zulk kostbaar iets, en Mama's waakzaam oog kan wel wat hinderlijk zijn. 't Is maar natuurlijk dat hij, hoe gaarne hij zijne mama ook ziet, soms tegen haar gezag in opstand komt.

Met papa zou hij dat niet durven. Het komt hem ook niet in den zin. Zijne bewondering voor hem is veel te groot; in zijne tegenwoordigheid is Jimmy zoet als een lam - ten minste het eerste half uur.

Vandaag, draait hij rond Papa's zetel, en wacht gretig naar een blik, een glimlach, de minste aanmoediging die te kennen geeft dat Papa bereid is zijn zoontje op zijne knieën te laten kruifelen, zijn neusknijper op het eigen kleine neusje te zetten, zijn sigaar tusschen de roze lipjes te steken. Met zijn meest aanlokkende lonkjes en streelende oogjes, zonder eens zijn oogen van hem af te wenden, staat kleine Jimmy op zijn stevige beentjes te drentelen rond Papa, die voor 't oogenblik zijn heele wereld uitmaakt.

‘Papa! Papa!’ vleit hij weer.

Maar Papa vereert hem met geen enkelen blik, leest zijn dagblad met gefronste wenksbrauwen, en trekt driftig aan zijn sigaar. Hij ziet er beslist slecht gezind uit, en al de verleidingspogingen van het jongsken, verre van hem te paaien, maken hem slechts lastiger. Een paar keeren reeds heeft hij, alhoewel stilzwijgend, een handje al te ondernemend naar zijn sigaar uitgestoken, kortaf teruggestooten. Maar Jimmy laat niet af; hij heeft een wil, en is van plan zijn doel nu of straks te bereiken; hij meent zelfs dat Papa hem om te spelen afwijst; en wanneer Papa hem nogmaals - veel driftiger - terugstoot, schatert het jongetje het uit van pret, en loopt storm om op Papa's knie te geraken, en de verlangde sigaar eindelijk meester te worden.

Mama, die het heele gedoe nagaat, half lachend, waar het Jimmy's seductiespel, half hoofdschuddend waar het het opvallend slecht humeur van haar man geldt, antwoordt met een vroolijken glimlach op het blij geschater van het kind.

[p. 423]

Doch Papa wordt voor goed kwaad, - 't zou hem moeilijk zijn te zeggen waarom - en valt verstoord uit:

‘Kunt ge dat kind naar de keuken niet zenden, Mia? Kunt ge niet begrijpen dat ik vermoeid ben en rust noodig heb?’

Mama staat op en legt haar handwerk neer.

‘Kom, Jim, Papa is moe,’ zegt ze, en gaat naar het kindje, dat zijn vader met groot opengespalkte oogen, vol verbazing en verwijt, staat aan te staren. Het meende het zoo goed, en had met zulke blijde hoop dezen zaterdagnamiddag afgewacht; den heelen morgen was het zelfs ongehoord gehoorzaam geweest, omdat Mama beloofd had dat papa spelen zou, indien het heel braaf was. En nu bromde Papa!

De onrechtvaardigheid van die handelwijze trof het kindje diep. Zijn blij gezichtje was versomberd en zijn lippen vertrokken alsof het weenen ging. Doch op eens kwam toorn de droefheid verdrijven, zijn oogen schoten bliksems, zijn wangen werden vlammend rood, en mama, die het bemerkt, denkt in zichzelve dat haar zoontje nooit zoo schoon is, dan wanneer het woedend is.

‘Kom,’ zegt ze sussend, en neemt hem bij zijn handje, ‘ik zal u bij Lina brengen.’

Maar hij trekt zijn handje grammoedig terug, stampt met de voeten, als bezeten.

‘Ik wil niet bij Lina gaan... Ik ben niet stout geweest... Papa is stout...’

Al zijne engelachtigheid is verdwenen, hij stelt zich aan als een losgelaten duiveltje, schudt Mama's handen van zich af, en blijft stampvoetend voor Papa staan. Sluimert er nog een laatste vonkje hoop in zijn hartje, dat Papa tot inkeer zal komen, zijn onrechtvaardigheid inzien, en alles goedmaken?

Papa is echter in zulke ongewone slechte luim, dat hij den verwijtenden blik van Jimmy zelfs niet ziet en begrijpt. Verre van zijn onrecht in te zien, schiet hij heelemaal uit zijn haak, wanneer Jimmy in zijne blinde woede tegen zijn zetel stampt.

‘Stoute jongen,’ snauwt Papa hem toe, en geeft hem een duchtige klap op zijn blonden krullekop.

Dat is de laatste druppel. Jimmy zet het op een vreeselijk huilen, duwt mama op zij, loopt naar de deur, trekt ze open en stormt de kamer uit. Mama wil hem volgen, maar Papa zegt:

‘Blijf hier, Mia...’

Ze gaat weer zitten, en zwijgt, want ze weet dat het niet geraad-

[p. 424]

zaam is olie op het vuur te werpen, maar haar gezicht spreekt voor haar, en haar man bromt opnieuw:

‘Ben ik dan een moordenaar?... Kunt ge niet begrijpen dat ik last en zorg genoeg heb, om thuis naar stilte en rust te verlangen?... Is dat soms te veel?’

Hij is zoo opvallend kinderachtig dwarsch, dat ze lust heeft om hem eenvoudig weg uit te lachen. Ze is evenwel verstandig genoeg om ernstig te blijven, want ze weet dat een slecht geluimde man al even voorzichtig behandeld moet worden als een slechtgeluimd kind. Ze weet ook dat Papa al even verwend is als Jimmy, als het er op aan komt. En daarbij, 't is waar, dat hij veel zorgen heeft en zwaar werkt.

Daarom gaat ze stil naast hem zitten, en keuvelt alsof er niets voorgevallen was, en luistert intusschen of ze haar zoontje nog hoort. Neen, eindelijk huilt hij niet meer; hij zal wel troost bij Lina gaan zoeken zijn, zijn wanhoopsbui is weer voorbij, Goddank!

Verlicht, wijdt zij al hare aandacht aan haar man, en tracht hem tot een zonniger levensaanschouwing terug te brengen.

Ze kende hem immers zoo goed, haar goeden, braven, lieven man! Zij kende er geen ander die zoo in-goed en zoo verstandig was; maar een kind was hij toch, een groot kind, en moest soms gepaaid worden als een kind.

‘Waar blijft de koffie? Of heeft de meid soms te veel werk?’ vraagt hij, alsof de maat zijner grieven vol was.

‘Ik weet niet waarom Lina hem nog niet gebracht heeft... Ik zal eens bellen,’ antwoordde zij kalmpjes, en ging op de electrische bel duwen.

Dan trad ze naar het venster, en keek naar buiten.

Enkele menschen kwamen voorbij, en ze bemerkte dat ze zonderling naar het huis keken; een paar bleven zelfs staan, en maakten afwijzende gebaren, waarvan zij het doel niet begreep.

Door een vage onrust gedreven sprak ze tot haar man:

‘De menschen kijken zoo raar naar het huis... Zoudt ge niet eens gaan zien wat er scheelt?’

‘Wat zou er wel schelen?... Ge beeldt u weer iets in... Schenk me liever een kop koffie...’ meende hij.

‘Is de kleine beneden?’ vroeg mama aan de meid, die het koffieblad op een laag tafeltje nevens papa neerzette.

‘Neen... Ik heb hem niet gezien, Madame...’

[p. 425]

‘Dan steekt hij weer iets uit,’ sprak mama gejaagd, en haar man ziet haar plots verbleeken en de kamer uitsnellen. Papa kon den blik van haar oogen niet goed verdragen, en snelt haar achterna. Hij haalt ze in op 't eerste verdiep: de deur van de kamer langs de straat staat op een kier, en ze hooren Jimmy op eens schaterlachen.

Papa wil iets zeggen, maar mama legt hem het zwijgen met een gebaar op, stoot de deur stil open, en drukt op eens haar mond met hare hand toe, om een schreeuw tegen te houden.

Daar, op de steenen vensterbank van het open venster, de beenen naar buiten bengelend, zit Jimmy, zijn verwarde krullen vol zon, zijn lachend gezicht over de straat gebogen, de menschen die naar hem opkijken met zijne handjes groetend met een klinkenden lach, heel zijn groot leed vergeten.

Mama durft niet verroeren. Het kind moest eens omkijken, zijn evenwicht verliezen, en op straat neertuimelen. Ze ziet hem reeds daar op de harde kasseien liggen, in een grooten bloedplas, en drukt haar handen voor haar oogen. Maar papa draalt geen seconde; in twee stappen heeft hij het venster bereikt, en grijpt zijn zoontje vast, zoo onverwachts, dat het kind tegen den stevigen arm die hem plots omknelt, achteruit valt, en half verschrikt kijkt naar papa's gezicht.

't Moet zijn dat hij iets aanmoedigends in papa's oogen leest, want met zijn schetterend stemmeken roept hij triomfantelijk uit:

‘Papa... de menschen zeggen allemaal goeden dag aan Jimmy...’

Papa antwoordt niet veel, maar zet zijn telg schrijlings op zijne schouders, en daalt de trap op een drafje af. Jimmy jubelt van hevige pret. Heeft hij waarlijk gehuild, een paar minuten geleden, en tegen papa's zetel in heete woede gestampt?

Nu zit hij vertrouwelijk op papa's schoot, met zijn engelachtigste uitdrukking, en papa lacht.

‘Gij, bengel!’ spreekt papa en steekt hem een stuk suiker in koffie gedopt, in zijn mondje.

Maar mama zucht:

‘Dat kind zal me nog een hartziekte geven!’

L. Duykers.