Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1931

[p. 202]

Een Afscheid...

Vriendenhanden, vriendenoogen,
en een hakend hert dat spreekt...
wat is dat leed dat zich wil toogen
en morgen breekt?

Morgen zijn zooveel uren
zooveel harten tusschen u en mij:
de liefde is een boot die wij sturen,
voorbij, voorbij.

Ik luister, ik hoor de aarde keeren
haar zieke harte naar de zon -
o wist ik, nooit was ik komen leeren,
waar de pijn van het heengaan pas begon.

Karel Verbeke.