Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. 695]

[Giacomo Leopardi]

Feestdags Avond
naar Giacomo Leopardi

De nacht is zoet en klaar en zonder wind.
Over de daken en te midden van de tuinen
Glimlacht de maan en verheldert de kruinen
Van 't ver gebergte. O mijn geliefste kind,
Reeds viel op elk pad stilte en door de ramen
Licht eenzaam slechts een nachtelike lamp.
Gij slaapt, gedeerd van geen herinnering aan ramp
Of zorg, uw lichten slaap in een verstilde kamer
En hebt geen heugnis van de diepe wond,
Die gij in 't hart mij sloegt door bitse woorden.
Gij slaapt en ik, door hun mild licht bekoorde,
Begroet de hemelen en de natuur,
Wier wereldoude macht mij heeft geschapen
Tot dit groot leed van niet te kunnen slapen,
Maar moeten schreien om uw stem, die op dit uur
Mij alle hoop ontzei en mij slechts tranen
Gegund heeft. - Deze dag was schoon. - Gij rust
En wordt in uwen droom opnieuw gekust
Door allen, die in uw bekoring kwamen
En u bekoorden. - Ik niet onder hen...
Meen niet, dat ik zo overmoedig ben
Nog voor mijzelf dit grootst geluk te hopen.
Ik werp mij neer ter aarde en vraag het lot
Of mij nog lange leef-tijd rest en, God,
Hoe ik, zo jong, zo duur mijn dag moet kopen.
Mijn weg nabij hoor ik het laat gezang
Van een vereenzaamd handwerkman. Te lang
Bleef hij 't vermaak van deze feestdag vieren.
Nu keert hij naar zijn arme huis. Mijn hart
Wordt saamgenepen door een felle smart

[p. 696]

 

Wanneer ik overdenk hoe elk pleizier en

 

Hoe alles hier ter wereld henengaat.

 

Een werkdag volgt den feestdag en die laat

 

Geen spoor na zich. De tijd draagt elk gebeuren

 

Voorgoed voorbij. - Waar is de vroeg're pracht

 

Van dit oud volk, de wapenen, de macht

 

Van Rome's heerschappij, de standaards en de kleuren,

 

Die zegevierden over aarde en oceaan?

 

In vrede en zwijgen is dit al vergaan.

 

De wereld rust. Er wordt van ons niet meer gesproken.

 

Reeds in mijn eerste jeugd als ik te nacht

 

Na 't lang begeerde feest dit overdacht

 

Ter smartelike wake en ik, als spoken,

 

Liederen hoorde kome' en kwijnen langs mijn raam,

 

Prangde die zelfde pijn mijn hart tezaam.

Anton van Duinkerken

[p. 697]

't Oneindige
naar Giacomo Leopardi

Steeds was mij deez' verlaten heuvel lief
En deze groenhaag, die naar zo veel zijden
Den diepen horizon verbergt aan 't oog.
Neerzittende in bewond'ring overwoog
Ik de onbegrensde ruimte en 't overwijde
Niet menselik meer zwijgen in zo diep
Een rust, dat zich 't onrustig hart voelt bangen.
Het stormen van de wind in 't houtgewas
Doet mij aan het oneindig stil zijn denken
Der eeuwen, maar herinneringen wenken
Naar der gedoofde jaargetijden as
En 't huidig leven met zijn luid verlangen.
In een onmeetbaarheid van wel en wee
Achter de tijd breken gedachte en zangen,
Doch mij is schipbreuk zoet op zulk een zee

Anton van Duinkerken