Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. 602]

Gedichten
van Willem de Merode.

I
Slapengaan

Uit duisternis en wind
De witte sterren breken.
Ergens begint een kind
Zijn nachtgebed te smeeken,
Zijn oogen dicht, en blind
Gedekt door warme handen.
En klaar en kalm begint
In hem een licht te branden.
Hij draagt, waar geen op let,
In zich Uw milde stralen.
Woordeloos wordt 't gebed
En zwaar zijn ademhalen.
Hij slaapt zeer stil, geweld
Van wind kan hem niet wekken.
De witte sterren trekken
Over een sneeuwen veld.

[p. 603]

II
Gesprekken in den Schemer

Uw handen zijn in 't licht zoo klaar ontbloeid.
‘Ik zelf blijf in den schemer weggevloeid’.

Waartoe hun stille deernis buiten u?
‘Om u te troosten, vast omsluiten ze u’.

Wat wil hun streelen, hun gebroken kracht?
‘U brengen aan mijn hart en in mijn macht.

Kent gij mij nog? ‘Weet ik uw oogen niet,
‘Onder den zwaren schaduw van verdriet?

“En werd ik oud?” De glans van uwen lach
Is zilverig gelijk een najaarsdag.

En uwe handen blinken zoo bemind
Als witte popels rillend op den wind.

Uw mond! welks troost ik smartlijk heb ontbeerd,
Is mild en tot zichzelven ingekeerd.

Wachtte uw vertrouwen, sinds ik u verliet’?
Ziet ge niet dat ik schoon werd, ween ik niet?

‘Nog ben ik vol verlangen en vol vreezen.’
Nog ben ik vol vergeven en verdriet
Moede, moet ik uw wankelheid genezen?
‘Kunt gij me aanvaarden, of 'k u nooit verliet?’

Wat zal dat spel van schuw verstolen blikken?
‘Wat zal dat mijmren statig en verstard?’
Om niet u plots te omhelzen en te snikken.
‘Om niet wild uit te weenen aan uw hart.’

[p. 604]

VI
Klagen

En lichte dagen gaan en sluierende nachten,
En slaap verheft zijn stem en suist mij zoetjes in,
En geeft zoo lieven troost aan droomen en gedachten,
Dat ik den nieuwen waak gelijk een kind begin.
Mijn handen vragen buit, ik ga met tuitende ooren
En warme wangen om; de wereld koost en kust.
Maar eensklaps krimpt mijn hart, o, ik heb u verloren,
God zet den domper op, de kaars is uitgebluscht.