Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. 474]

Sledevaart
door Willem de Merode.

Dit is het laatst geluk geweest,
Dat u en mij op aard verbindt:
Een sledevaart door sneeuw en wind.
En dit geluk gedenk ik 't meest.

Er was geen leven en geen tijd,
Onder een hemel van ivoor
Gleden wij, stil, de stilte door
Der smeltelooze oneindigheid.

Peilde onze diepe veiligheid
Aan 't tuig 't gelui der zuivre klok?
Opeens doorvoer 't mij met een schok:
Dit is des Heeren heiligheid.

Want, roerloos, boven en beneê
Stond 't witte licht dat schrikt noch blindt.
En 'k werd zoo rustig, of 'k weer, kind,
Op moeders schoot den slaap ingleê.

Wij spraken weinig en verstrooid,
Geluid drong tot geluk niet door.
De wereld ging voor mij teloor,
Maar uw gelaat vergeet ik nooit.

't Was of Gods niet te naken gloed,
Die helder oplaait in uw ziel,
Door blinkend prisma tot mij viel
Met al de warmte van uw bloed.

[p. 475]

 

Even voor dit juweelen licht

 

Heeft duizels donker mij bedekt.

 

Toen heeft uw lach mij opgewekt

 

En zag 'k uw glanzend aardsch gezicht.

 

 

 

Uw handen hielden strak den toom

 

En temperden den gullen draf.

 

De fijne sneeuw woei op en af,

 

De droom vergleed in andren droom.

 

 

 

Dit is het laatst geluk geweest

 

Dat u en mij op aard verbindt:

 

Een sledevaart door sneeuw en wind,

 

En dit geluk gedenk ik 't meest.