Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. *66]

Ruth Schaumann

[p. 233]

Ruth Schaumann⁽¹⁾:

Aardsche Tijd
(Irdische Zeit)

De wachter roept: de nacht begint;
God schept de ziele voor een kind.

De wachter roept ter tweede maal;
de ziel ijlt in haar aardsche schaal.

Daar klinkt ter poorte 's wachters hoorn;
er breekt een roos uit de' armen doorn.

Ten leger ligt een vrouw en wacht;
De wachter meldt den middernacht.

O middernacht, o wonder zaad...
Een dag die komt, een dag die gaat.

Een herder bij zijn schapenschaar;
In 't Oosten wordt de lucht al klaar.

De wachter roept: de dag begint.
In schamel wiegje weent een kind.

Het weent en weet nog niet waarom;
de morgenster kijkt groot en stom.

De wachter heeft zijn roep gestaakt,
En al de vooglen zijn ontwaakt.....

Vert. A. Van Cauwelaert

(1) Over Ruth Schauman, vie D.W. & B. December.
In volgende afleveringen vertalingen van Amerikaansche dichters door Marnix Gysen. Red.

[p. 234]

Ruth Schaumann:
Ten jongsten Dage
(Der Jüngste Tag)

Driemaal zal Gods bevel me tegenslaan,
ten jongsten dage als de bazuinen schallen:
als gezellin, als moeder en als kind.

Bij d'eersten roep zult gij ter zij me staan
en leiden bij de hand, dat ik niet valle
onder de schaamte van mijn zwakte en schuld.

En bij den tweeden roep zullen gezwind
de kindertjes die 'k zelf eens heb gedragen,
me op veer'ge handen voeren vóór Gods voet.

Maar bij den laatsten roep sta 'k heel alleen,
alleen en hulploos met mijn eigen arme
en wankle hart, dat als een kind zoo vroo
en dartel was en als een kindje zoo
bedroefd, dat 'n broze vogel sterven ziet.
Mijn God wil U dan over mij erbarmen.

Vert. A. Van Cauwelaert