Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1930

[p. 116]

Gedichten van Willem de Mérode

I
De Lichtbaak

Die veel door werelds wildernissen dwalen
Letten nauwkeuriger op weer en winden
Dan zij, die rustig achter deur en blinden
Slaap zoeken en naar andre rust niet talen.

Zij zien Gods vuurge wagens nederdalen
Ten opvaart van de zielen der beminden,
En zullen oovral veilge wegen vinden
Door 't koersen op Gods vuurbaak en signalen.

Hij zendt zijn zoeklicht over 't donker land.
Seconden lang staat 't zwart heelal in brand,
O God, door 't schijnsel van uw sterken toren.

Die richten durft op uwen snellen schijn,
Hoe blind zijn sterflijke oogen mogen zijn,
Komt zeker aan, hij kan niet gaan verloren.

[p. 117]

II
Johannes

De zon ging gloeiend onder over zee,
Toen Hij mij overschaduwde en riep.
Tot aan Zijn dood ging ik in 't donker mee,
En zag zijn licht als Hij aan 't kruis ontsliep.

Zijn moeder staarde naar de trage beek
Van bloed, die uit Zijn doode wonden viel,
En zag niet hoe Hij, dood, nog naar haar keek,
En wist niet van Zijn groeien in mijn ziel.

Toen ik haar naar mijn duistre woning bracht,
Herkende zij... en 'k stamelde zóó zacht,
Of nog het groot geheim moest zijn verzwegen:
Ik heb bewogen aan zijn borst gelegen,
En van zijn bloed 't ontzaggelijke stroomen
Is ruischend tot mijn weerloos hart gekomen.

[p. 118]

III
Tweespraak

Hij zeide: heb Ik u niet trouw gered,
En was mijn troost niet alle dagen
Als witte winden in de hagen
Van uw verward en hulploos angstgebed?

Heb ik 't geweld geen paal en perk gezet?
Heb Ik harts pijn en lichaams plagen
Niet laten zijn als onweersvlagen
Die kort slechts schaduwrimplen 't zonnig wed?

Kunt gij niet leven als een zorgloos kind?
Wilt gij niet weten dat 'k u heb bemind
En minnen zal? Mijn liefde blijft bestendig.

Hij wachtte stil, wijl Hij mijn handen nam,
En wendde 't hoofd, toen 't aarzlend antwoord kwam:
Ach, Heer, ik ben zoo dankbaar en ellendig.

O Heer, ik dank, de nare stonden
Van angst en van verlatenheid
En van 't beweenen mijner zonden
Hebt Gij mij veilig doorgeleid.

'k Heb nergens duisternis gevonden,
En nergens haat, want Gij kastijdt
Met liefde, die haar reine wonden
Als voren door de ruggen rijt.

[p. 119]

 

'k Dank voor blessuren en voor balsem,

 

Voor de verkwikking van uw alsem,

 

Ik dank voor 't schudden in uw wan,

 

 

 

Maar wie kan stééds uw loutren dragen

 

En de vertroosting uwer plagen?

 

En vraagt Gij nog: wat weent gij dan?

Toen is Zijn Aangezicht gekomen,
En alle vragen werden stil.
Zijn heil wordt enkel aangenomen
Wijl Hij almachtig heerschen wil,
Besturen zonder touw en toomen,
Doen volgen zonder druk of dril;
Wij zijn de schouw die Hij gaat boomen,
Wij zijn het rad, Hij is de spil.

Vul Gij mijn dagen met uw luister,
Hul al mijn nachten in uw duister,
Kalm leef 'k in 't licht, slaap 'k in den nacht.
Mijn hart klopt vast gelijk een hamer
De klok slaat in de torenkamer.
Het uur vloeit vol... Hij neemt mij zacht.