Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1929

[p. 340]

François Villon
door A. De Marest.

De bloedbeluste wolven draven
Een wereld af van sneeuw en ijs.
Het is het hoogtij van de raven.
Nu beeft het middeleeuwsch Parijs.

De wachters op de wijde wallen
Sterven, den toeter aan den mond,
En op de galgenvelden vallen
Versteende lijken op den grond.

Louis de Sluwe laat zich leiden
Gelijk een kind naar 't leeljenbed
Door Olivier, zijn hartsgewijde,
Die klapperbeent als een skelet.

Het zit hem scheef met de rabauwen.
De gore gluiperds van den nacht
Kruipen humeurig bij hun vrouwen
Onder een miezerige vacht.

De laatste kroeg is al gesloten
Door een verdroten Marion,
En al de kaarsen zijn gesnoten,
Behalve die van Frans Villon.

Daar zit hij, de vermaledijde,
Te krassen op een perkament.
't Is de chronycke van zijn lijden:
't Onovertroffen ‘TESTAMENT’.

Hij weet niet hoe de sneeuw, daarbuiten,

[p. 341]

 

Zich tot z'n donk're tille tast,

 

En hoe door de gescheurde ruiten

 

Het oog loert van den kwaden gast.

 

 

 

De koude kromt zijn zondaarshanden.

 

Die wierpen eens met los gebaar

 

De vooze bloemen van de schande

 

Tot voor een kristelijk altaar.

 

 

 

Die graaiden 't goud uit de cassetten;

 

Die droegen 't mes der plotse dood;

 

Die klonken met beruchte sletten;

 

Die grepen, waar het vleesch zich bood.

 

 

 

Zij moeten eens tot asch verteren,

 

Wellicht op 't veld van Montfaucon.

 

Toch zullen zij de wereld leeren

 

Hoe boete zuivert als de zon.