Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1928

[p. 934]

Vers.

O dees avend midden late witte rozen
zaten we zwijgend naar de rijzende sterren te zien,
zo dicht bijeen en ver als heidens en havelozen
die nu elkander ontmoeten - maar morgen voor eeuwig weer scheiden misschien.

We zaten zo dicht en soms waren ogen die vonden
en handen lagen één ogenblik bevend ineen.
O wie van ons vergeet hoe de avend genas de stilste, schrijnende wonden
o wie van ons vergeet hoe zijn denken en willen
in het donkere water van de avend verdween.

Niets dan de geur van de nacht en de rozen
en onze harten maakt het duister tot één enkel groot hart:
we zijn noch zwervers meer, noch havelozen
en te klein voor de vreugde en te klein voor de smart.

We voelen alleen, oneindig en wild, de kracht van het leven
en dat wij op de aarde weerhouden
bijna niet langer van de aarde meer zijn;
plots zijn onze handen naar de sterren geheven
in één smachtend gebaar naar het andere zijn.

André Demedts.