Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1928

[p. 780]

[Anton van Duinkerken]

Uit: Het Scheeps-Museum
door Anton van Duinkerken.

Van mij gegroet, blonde carveelen,
die vreemdling aan uw dromen ben,
maar aan uw driftige tocht om aarde's verste delen
u als geheel mijzelf herken.

Zovelen zeiden: schoner stranden
hebben mijn rust een hut gebouwd,
doch vondt gij de uwe niet in 't rusteloze branden
om wie zichzelf der zee vertrouwt?

Elk doel schijne in de droom verloren:
de wijsheid, die de daden leidt
wordt mij als uwer elk eerst onderweg geboren
ten zwerftocht onzer eenzaamheid

Golvenbewogen, onzelfstandig
scheent gij der zee geringe deel,
doch diep verborgen leefde een kracht, die zekerhandig
het stuur dreef van het blank carveel

Uw mede-deinen was regeren,
uw eenzaam dolen doelbewust,
maar welke vreemde schat kon de'eigen schat vermeren
van uw verzade zwerverslust?

Geen zee te wijd, was u geen haven
genoegzaam ruim ten laatste wit;
vorstinnen waart gij, schoon der zee gebonden slaven:
- is meer dan zwerven mijn bezit?

Van mij gegroet, blonde carveelen...

[p. 781]

Vervulling
door Anton van Duinkerken.

Eens, - zal het een zomerdag zijn, als onder de brand uwer zon
alle gewassen van mijn land te dorsten staan?
of het zachtst uur van den eerste dag, dat een nieuwe lente begon? -
eens zal het geheiligde vuur uit het hoogste der hemelen slaan.

Mensen zullen aan mensen verkonden het heil van de komende tijd;
hun handen ontmoeten elkander, hun monden spreken het woord,
dat verloren gegaan was; de wereld ligt licht en verbijd
open voor ieder die 't uitspreekt en open voor ieder die 't hoort.

En dit zal een woord zijn van vrede, maar scherp als het zwaard
dat den vader scheidt van den zoon en de kinderen onderling
tegen elkander ten strijd drijft. Doch hij, die de liefde bewaart
en van Uw Aanschijn den afglans ziet in elk licht verheerlikt ding

zal dit woord verstaan en voortgaan, tot vreugde en dood bereid,
niet langer vragen, maar weten: ons kwam Gods Rijk nabij,
ons is de dood een gewin en het leven onsterfelikheid
en de wereld was niets dan een bloem in een eindeloos bloeiende mei.