Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1928

[p. 743]

[M. Molenaar]

Heilsoldaat
door M. Molenaar M.S.C.

Dit is 'n alzijdige naderende drang

van geloof, hoop, liefde.

Dit is 'n driftige, dit is 'n verblinde overgaaf
aan 'n onzichtbare kracht alom-tegenwoordig.

O dit onstuimig Bloed- en Kruislied der verloste massa.
Op het van zon en wind glanzend, wuivende marktplein
schettert trombone, tromroffels en rinkelbellen van tamboerijnen,
de vurige kreet van de kruisvaan boven de hoofden.

Heft zich omhoog nu 't bleek, krachtig vrouwfiguur,
signaal tot inkeer binnen de mysteriën
van mens en Heiland: vloek over de wereld,
roem en halleluja den eeuwigen Heiland.

Stort nu de Geest weer neer in vurige tongen?
Berouw mild loutert mensenharten:
'n oude man tast naar het midden voort:
hoort, hoort, hij doet 't spijtig verhaal van z'n ontrouw.

[p. 744]

Pastoor van Ars
door M. Molenaar M.S.C.

Altijd de donkere vloed van zonden, stuwend tegen hem op,
nooit bevrijd uit de benauwenis van die duistere stoel,
uit eindeloze fluistergeluiden,
uit de luisterspanning en die angstige dwang van 't snel,
beslist oordeel: eenzaam op 'n altijd eender smal en klein
gebied tussen God en mens:
O de held, hij had dit lief: op elke morgen vond hij zich blijgezind.

Kwam de nacht op 't krassende ledikant:
de rusteloze rust, de wrede revanche van Satan
en de obsessie van 'n verward zielsgeval,
't loom zich daarvan ontdoen en telkens opnieuw
telkens opnieuw de val
in dezelfde wentelende denk-cirkel:
o het leed van dat oud-koud lijf
dat maar niet slapen kon.

Dat maar niet slapen kon
bij de grimassen van het geometries figuur,
de wegsluipende naaktgedaanten, de bloeiende fruitboom -
en daarboven: het breed argeloos hoofd
van de domme, stompgebekte krijsvogel,
Deus in adjutorium! wat hielp 'n kruis
in 't duister van dit verdoemde huis.

Geen oogenblik wist hij, hoe groot hij was,
lichtend heerser over de duistere machten
uit de vier luchtgewesten - Ars hun trefpunt -:
en voor de poort des doods kreet hij van angst:
God, wees mij zondaar genadig.⁺

+ Il confessait en moyenne seize heures par jour. Souvent dix-huit, jamais moins de quinze. Et cela dura plus de trente ans. (Le Saint Curé d'Ars par Joseph Vianey).