Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1928

[p. 46]

Stilzwijgen.

Ik heb het stilzwijgen gekend van sterren en zee
en de stilte der stad als zij draalt,
en het stilzwijgen van een man en een meisje
en het stilzwijgen van zieken
als hun oogen dwalen door de kamer,
en ik vraag: Voor welken diepen nood
dient de taal?
Een dier in het veld kreunt een paar maal
als de dood zijn kleintjes rooft.
En wij staan stemberoofd in het aanschijn
der wereldlijkheden,
Spreken kunnen wij niet.

Een wijsneus van een jongen vraagt aan een oud soldaat,
die zit voor de kruidenierszaak:
Hoe hebt gij uw been verloren?
en de oude soldaat zwijgt.
Of zijn geest trekt uit,
want bij Gettysburg kan hij niet stilblijven.
Hij keert spottende weer
en hij zegt: ‘Een beer beet het af’.
De jongen is verbaasd wijl de oude soldaat
vagelijk, weer zacht herleeft
de kogelflitsen, de donder der kanonnen,
de kreten der gevallenen,
hijzelf op den grond,
en de hospitaaldoctors, de messen,

[p. 47]

 

en de lange dagen te bed.

 

Maar kon hij dat alles beschrijven,

 

hij zou een kunstenaar zijn.

 

Maar was hij een kunstenaar, er zouden dieper wonden zijn

 

die hij niet beschrijven kon.

 

Er is het stilzwijgen van een grooten haat

 

en de stilte van een groote liefde,

 

en de stilte van een verbitterende vriendschap.

 

Daar is de stilte van een geestelijke crisis

 

waarlangs onze ziel, zoo subtiel getormenteerd

 

hengaat met visioenen, nooit te uiten,

 

tot het rijk van hooger leven.

 

Er is het stilzwijgen van de nederlaag,

 

er is de stilte van onrechtvaardig gestraften

 

en de stilte van stervenden wier hand

 

plotseling de uwe grijpt.

 

Er is de stilte tusschen vader en zoon,

 

wen de vader zijn leven niet verklaren kan

 

al wordt hij daarom misbegrepen.

 

 

 

Er is de stilte die komt tusschen man en vrouw,

 

er is de stilte van hen die mislukten

 

en de stilte die dekt

 

gebroken volken en overwonnen leiders.

 

Er is de stilte van Lincoln

 

peinzend aan de armoe van zijn jeugd,

 

en de stilte van Napoleon

 

na Waterloo,

 

en de stilte van Jeanne d'Arc,

 

prevelend midden de vlammen: ‘Geliefde Jezus’.

 

In twee woorden; al haar zorgen, al haar hoop.

 

En daar is het stilzwijgen van den ouderdom,

 

te zwaar van wijsheid dat de tong ze zou uiten

[p. 48]

 

in verstaanbare woorden aan hen die niet leefden

 

in het hooger domein van het leven.

 

 

 

En daar is de stilte der dood.

 

Als wij die leven, niet spreken kunnen

 

van diepe ondervindingen,

 

waarom verbaasd het u dan dat de dooden

 

u niets zeggen van den dood?

 

Hun stilzwijgen zal worden verklaard

 

wanneer wij hen benaderen.

Edgar Lee Masters.

Vertaald door Marnix Gijsen.