Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 1008]

De Dagen.
door Joz De Voght.

Vader, nu ik U loven wil om het licht, weet ik niet wat zeggen.

Ik ben als een vakantie-kind dat, verbluft, het buitengoed aanschouwt waarop het eenige dagen blijelijk mag doorbrengen, en zijn onbespraakte pret uitjubelt in een huppeldans.

Wat is het licht toch goed, en alles luistervol in het licht.

Het streelt ons oog en we zien, - zien! en 't eerste wat het genieten laat is de aanminnelijkste lach der lieve moeder.

Over de wereld koepelt het zijn verblijende glorie, en hangt als een veelkleurig kleed zijn diaphane schoonheid om den schouder van den tijd en ieder wezen.

Naar alle horizonten vult het de duizelingwekkende diepte, als de weerglans der grondelooze gedachte van den werkzamen Geest waarin het ontbloeide.

Het ontstak de zon, de maan en de millioenen sterren; het slingert zijn gouden passementen om het bronzen wolkgevaarte, het vonkelt als feestelijke vlaggen op de kammen der bergen die opzuilen in zijn pracht, spoelt als een rose stroom over de hellingen, en verblijdt de verlaten valleien, waarin de stille melodieën mischen van schuchtere vreugde.

Over het land speelt zijn doezelige klaarte: het dartelt om en over alle planten en bloemen, pinkelt als zwermende goudvliegen door de gluipen der klaterende boomen, kleurt en prikkelt de zwellende botten, bronst en beroost de sappige vruchten die glorieën in zijn glans.

Geruischloos als een vlucht witte vlinders fladdert het langs de murmelende beken, en over de wijde zee stroeit het, met onuitputbare kwistigheid, de weelde van zijn diamanten schitteringen.

Dan zingt de zee, en de boomen en planten reuzelen van wellust, de vogelen kwinkeleeren in het licht, de dieren zottebollen in zijn koesterende klaarte, en de mensch beurt het hoofd op, en uit den angstvollen nacht stapt hij vroolijk naar zijn werk.

Ik zie vorm en lijn en kleur van alle wezen in het licht, doch zie het

[p. 1009]

licht zelve niet, kan het zooals alle stoffelijk iets, niet opvangen in de kamer mijner verbeelding.

Wat is dan toch het licht? Lichaam of geest?

Geleerden heeten het een resultaat van trillioenen onzichtbare trillingen der hoogst subtiele vloeistof, die de ruimte vult en alle lichaam doordringt.

Doch waar is de poort der geheimzinnige woning waaruit de Aether kwam getreden? Wie schonk hem de vaardige kracht om, als op een wonderbaar speeltuig, het heelaal te vullen met de blijdschap van klank en klaarte?

Liever dan bij de bepaling te verdorren, stijgt mijn dankbare vreugde, doorheen dit weinige licht over het mysterie van het licht, naar U op, o Vader, die bij den aanvang der dingen hebt gesproken: daar zij licht - en het was!

Tusschen U en den blinden baaierd rees de wassende weerglans uwer eigene glorie.

Indien al 't geschapene een straal uwer schoonheid is, wat dan gebeid van het licht, dat ons 't geschapene bewonderen laat? Ontving het daarom uw Naam, o Schepper van het licht? Want Gij, Vader, heet immers Licht, uw Zoon: Licht van Licht, en uw beider heilige Geest: allerzaligst Licht.

Uwe wezenheid zetelt in 't ontoegankelijk licht. De eeuwige binnenwaartsche werking uwer vruchtbare natuur is een in- en uitvloeien van Licht; en moest er, wanneer Gij werkzaam optradt naar buiten, niet eerst den sprankel ontspringen aan uw glorie, die op alle dingen den stempel zou drukken van hun oorsprong?

En ik ben blijde omdat Ge daartoe, den eersten dag der dagen reeds het Licht hebt opgeroepen, dat niet uw Licht is maar een vonk uit uw Licht, en de spiegel die door de weerkaatsing van uw luister over alle wezen, den opgang wijst naar uw Licht.

Kon er, na de engelen, wel een reiner getuige wezen van uw overig werk?

Wanneer Gij het scheppen zoudt, rezen de geesten als morgensterren U na, en hingen gebogen over de blauwe balustrade van uw Hof. Ze zagen, even, de vormeloos dooreenwielende wereld goerzen door de donkere diepte.

Nog stonden ze verbaasd over Uw Almacht die, met één gebaar, dien chaos door de ruimte had geslingerd, en bezield met oerkrachten

[p. 1010]

werkend naar den wenk uwer hand, als plots Ge zeidet: daar zij licht!

Een schuwe schemering wies tot wasigen vloed vol wisselende tinten. Over oranje-geel groen en blauw, sloegen traagzaam de kleuren van rood naar violet, en smolten saam tot één witlicht, waarin onze aarde dompelde als een zwalpende zeereus. Het donker achtervolgde't licht dat vocht met de duisternis. Wat zou er geworden uit die geweldige worsteling tusschen donker en licht?

Gij, Vader, zaagt het licht dat het goed was.

En onder de stille gewelven der verre eeuwigheid, over de Kristallen koepels van uw hemelpaleis en den witglinsterenden gordel der wentelende aarde, schalden opeens de zilveren bazuinen der jubelende engelen. De klaarte trilde op den klank der eerste geluiden die over de wereld flitsten. De goudgewiekte geesten drongen en dreven bewonderend dooreen, en uit hun krielende koren, langsheen de glansende terrassen die boogden boven de lichtende diepte, steeg als een storm het hymne, dat van groep tot groep dankbaar opklonk tot U, Vader, en neergolfde over het licht:

O licht, wij komen u begroeten
Als de oudste dochter aan Gods voeten.

En God noemde het licht: Dag.

De tijd begon.

Vader, wie zijt Ge, als het licht dat U geen ‘fiat’ kostte, zoo milddadig is en verrukkelijk schoon!