Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 375]

Van een Vroom Herderken
door Josette Pasquasy.

Er leefde eens een herder, Sebastiaan was zijn naam, die was zeer devoot en eenvoudig van harte. In de gewijde schaduw van het grijze convent stond zijn hut en uit de handen der monniken at hij, in ruil voor zijn deemoedige hulp, het karig stukje brood dat hem in leven hield.

En telkenmale de schoone tijd aanbrak waarop ten allen kante de jonge looverkens ontluiken, dreef hij iederen dag zijn schaapjes voor zich uit, van het schemerdonker der stallen, den gulden ochtend in. Het herderken dronk dan de fijne lentearomen lijk zoete wijn en in den glans van groen en zon die zijn heele lijf doortrok kelkten zijn gedachten open lijk witte kersouwkens in de wei.. En op zijn schalmei jubelde hij zijn levensblijheid uit, lijk de vogeltjes in Gods lieve natuur.

Maar waar de weg uitboog achter de blozende doornehaag en de toren van het convent oprees lijk een vinger die naar den hemel wees, daar kwam telkens een vroomheid als een wolk van wierook over Sebastiaan. En als dan het klokje begon te luiden in den witten morgen, ontblootte hij het hoofd, vouwde de handen en groette Maria met de woorden van den, Engel Gabriel:

Ave Maria, vol van genade............

En het was met die woorden op den mond dat hij verder toog achter zijn dooreenwemelende schaapjes en boterbloemekens plukte en witte madeliefjes die hij dooreenvlocht tot een krans, frisch en simpel lijk zijn harte zelf. Zoo kwam hij aan de vette weilanden waarin een oud, scheefgezakt kapelletje lag. Dit alles hoorde nog het klooster toe en het kapelletje leek wel een brok van het groote gebouw ginds losgeraakt en verloren gerold in het groen.

Daar wolkte de kudde uiteen en terwijl de schapen met gulzige snoetjes diep in het gras doken trad Sebastiaan het kapelletje binnen en omhing het beeld der Moeder Maagd met zijn bedauwden bloemenkrans.

Dan knielde hij neer op den gebarsten dorpel en begon heel devotelijk zijn rozenhoedje te bidden en elke weesgegroet zag hij opwieken lijk een blanke tortel, ten blauwen hemel toe......

[p. 376]

En dan liet hij zijn schalmei verhalen van het vrome maagdeken wier dagen verborgen henenvloden, doch geuriger waren ze aan deugden dan een rozelaar aan rozen en dat zij, nederige, uitverkoren werd om de moeder van God te worden en hoe het wonder voltrokken werd, midden in dien stillen, witten winternacht, toen elke ster een zingende engel was... En Sebastiaan was zelf een van de vrome herderkens die op den snellen klop van hun jubelend harte naar 't Goddelijk Kind geschreden kwamen, en vlugger en lichter werd het rythme van zijn liedeken.. Hij blies het in een fijn straaltje opwaarts dat het galmde en weergalmde tegen de muren totdat elke steen aan 't zingen ging en 't kapelletje daar oprees, midden in de weide, als een brok versteende muziek.

Zoo was Sebastiaan's harte één geurende bloem en zijn mond één lofzang en elke dag werd een nieuwe kraal een aan den rozenkrans die eens zijn vrome leven omsluiten zou...

En, op een van die vrome dagen dat de lucht ruikt naar honing en de boomen wierook branden in hun takken, hoor wat toen is geschied: Een hemelsch visioen is voor zijn begenadigde oogen opengebloeid... Sebastiaan zag, stralend wit in het eindeloos groen der wijd uitdeinende weiden de ijle gestalte der Heilige Maagd naar hem toezweven... En Sebastiaan was niet verbaasd en voelde schroom noch vreeze. Het was hem alsof hij heel lang reeds dit oogenblik had verbeid en hij zonk neer en was volzalig omdat Maria voor hem stond zooals hij haar steeds gedroomd had, zoo maagdelijk schoon in de blanke wuiving van haar sluier, zoo mild en zacht in den glimlach van haar goede moederoogen......

Hoe lang die extase duurde wist hij niet. Hij ervoer alleen dat plotseling alles donker werd en dat zijn oogen verloren peilden in een zwarten nacht... Hij hoorde den wind ruischen in de boomen maar ontwaarde de schaduw niet der wiegende takken... Hij voelde de wol van zijn schapen langs zijn handen strijken en zag toch hun witte vachten niet noch hun streelende koppen... En toen besefte hij ineens dat de glans van Maria's schoonheid het licht van zijn schamele menschenoogen had doodgebrand, dat voortaan zijn voeten wankelend zouden voortbewegen en zijn handen tasten moesten in het duistere.

Zoo vonden de monniken hem, met een glimlach over zijn gelaat en een loflied op zijn mond. En ontzag doorhuiverde hen omdat hij, die met zoo groot een ramp geslagen werd, God nog danken kon en zingen hem ter eere.

En lijk een hulpbehoevend kind, zoo namen ze hem bij de hand en leidden hem hun klooster binnen en noemden hem hun broeder in Chris-

[p. 377]

tus. En op zijn vurig smeeken werd toegestaan dat hij elken dag Maria's beeltenis in de kapel sieren mocht met bloemen frisch en geurig en de monniken keken in verbazing toe hoe hij die blind was en vreemd in 't klooster, met vasten stap den weg ging van den tuin naar de kapel en hoe hij daar Maria vond en aan haar voeten de bloemen koos en schikte lijk een schilder de kleuren van zijn palet.

En wanneer hij daarna neergeknield lag voor het beeld der Zoete Maagd Maria, dat midden in zijn blindheid doorschemerde als een zacht rozig licht, voelde hij hoe het hunkerend verlangen haar weer te zien zooals hij haar eens aanschouwen mocht, groeide en feller werd elken nieuwen dag en langzaam zijn heele wezen verteerde... Totdat zijn liefde hem vastsnoerde aan Maria's beeld, zoodat hij niet meer van haar heen kon gaan en hij vergroeid scheen met het outer, een levende kaars gelijk, die langzaam opbrandt......

En op een morgen vonden de monniken hem, roerloos neergeknield voor het beeld der Heilige Maagd. Zijn doode lichaam met het opgeheven gelaat en de wijd uitgestrekte armen leek een witte bloem die reikte naar zon en uit zijn gewaad steeg geur op van witte leliën.

Zoo stierf Sebastiaan, Maria's kind.