Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 366]

[Verzen]

Schaduw.
door Alice Nahon

Ik heb te zeer
de liefde liefgehad;
daarom wellicht heeft zij me niet bemind
lijk menige mooie minnaar doet
met een te zeer verliefde kind.
Ik heb de zon te lief gehad,
en beu van beedlen
aan de deuren van de dagen,
ben ik geworden als een varenblad
dat liever staat in 't lommer
dan zon te dragen.
En daarom bouwt mijn kommer
aan een huis
waar lamp en zonnelicht
getemperd zijn voor de oogen,
en waar de sobere lijn
van een gelaat
en waar de vrede van een vriendschap staat,
lijk schaduw van een boom
over mijn hoofd gebogen.

[p. 367]

Zaadmaand.
door Alice Nahon.

Daar stond een late zonnebloem
te sterven in de leste zon,
en niemand in de wereld
die heur nog helpen kon.

Van lijve zoo belachelijk
gelijk een leuterwijf,
met vuil versleten kleeren
om 't uitgedroogde lijf,

Een menschenhand, gerimpeld,
had die heur troost beloofd?
Die sneed van 't mager halsken
dat diep-gebogen hoofd.

En op zijn stramme vingren
woog het van zaden zwaar;
ze hebben elkaar bekeken
en hij werd bang van haar,

en peinsde bij zijn eigen,
voelend zijn groot verval:
‘Zal ik zóó prachtig wezen
als God mij plukken zal?’

[p. 368]

Het Dooit.
door Alice Nahon.

Zooals bij 't sneeuwen
die vlokskens, verveerd,
weiflend en trage
vallen op eerd,
zoo moeten alle
gedachten van ons,
van uit den hemel
van room en dons,
dalen op aarde
waar alles dooit
wat sneeuwwit en droomrig
de dingen vermooit.

Droef is de dooi
maar als, uitgeblomd,
dat donzen droomsel
gefilterd komt
uit zuivere lagen
van wijzen grond,
kristal is voor de oogen,
wijn voor den mond,
muziek voor den dichter,
drank voor de plant,
dan leer ik de lesse
van dooi in 't verstand.

Dooi die de vlokskens
tot wateren wijdt,
dooi die mijn droomen
tot daden herleidt,
droef zijt ge telkens

[p. 369]

 

want ‘lief’ is op aard

 

wat blank als de sneeuw nog

 

zijn droomen bewaart,

 

maar drinkbaar het water

 

der ziel, dat, verreind,

 

door smarten gefilterd

 

naar de harten fonteint.