Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 134]

De Beiaard.
door L. Reypens S.J.
(Fragment eener hulde aan Jef Denijn.)

De ziel van Denijn is de ziel van het land
als den beiaard hij roert in den avondbrand,
als hij 't hart vermurwt van de stogge stomp
en de steenen doet rillen der torenromp

in de oude bisschopstede:

stil valt het al in vrede;

daar zeilt door de gouden tooverlucht

op wat hooge bries nog een wolkenvlucht;

van onder donkeren de dingen:

de klokken zingen.

Subtiel

vol van ziel

'n bibber - bevend zilver

als een schilfer

verzinderden hemelklank,

en rank

er uit rijzend een springfontein

die breed door de luchten uitsprinkelt het rein

gedroppel, het tintelend hel

gewirrel dooreen van bel bel bel

uit den wondergrond van een ring-rang-wel:

het stoeiende vloeiende bellespel.

Fontein, fontein van rillende klank,

van luid-uitspattenden droppelsprank,

met hobbel-de-bobbele nederval

onder hoog getik van klaar kristal.

De jeugd is dat, de vreugd van het land,

de blijheidsbron in den lusthofbrand

[p. 135]

 

van de vurig rose rozen

 

die laat aan den hemel blozen

 

om de blos op 't gelaat van het nieuw geslacht

 

dat rijst op 't geschemer en het land toelacht

 

vol dromen:

 

het nieuwe, de jeugd, wij komen!

 

Wij komen gelijk de beiaardbel,

 

na den schoonen dood van het eerste spel,

 

na de pooze

 

broze

 

ontluikt in het luchte veld,

 

schuchter getikt eerst en gesteld:

 

maar 't wordt een gewoeker, 't wordt een geweld,

 

een beieringgroei die overal zwelt,

 

een appelbloemwoud dat zijn bloei uitbelt:

 

de Lente in 't land, jong, frisch en moòi,

 

met het leven opnieuw in verjongden tooi.

 

Zoo komen wij, rood, het land toegebloeid:

 

in den avond die slinkt, als de toekomst die groeit

 

in de deemstering hel

 

en fel

 

als beierende bel bij bel

 

met de gronden in ons van het borrelend lied,

 

met de nieuwe wijs voor het oude died:

 

in Vlaanderen sterft de schoonheid niet!