Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1926

[p. 124]

Het Geestelijk Mandeken.
(Fragment).
door Dr. M. Sabbe.

In den blanken vrede van de geluidlooze cel, las de jonge frater in zalige blijheid het devotelijk boeksken, waaruit te leeren viel hoe hij het zoete kindeken Jesus met zijn bezoeken verblijden kon, van Kerstdag tot Lichtmis.

Zijn blikken streelden de simpele woordekens, die geurden als bloemen in een avondlijke gaarde...

- ‘Een geestelijk mensch, zong het daar, gaat alle dagen, van Kerstmis tot Lichtmis, Onze Lieve Vrouwe in haar kraambed met haren lieven Zoon bezoeken. En vermits het niet geoorloofd is voor den Heer met ledige handen te komen, zoo zal men uit des geliefden geestelijken boomgaard alle dagen brengen een mandeken vol zoete, rijpe vruchten om dat hemelsche kindeken met zijne lieve moeder te verheugen. En de mensch zal zich niet schamen wijl hij een zondaar is, want dat zoete kind en Maria versmaden den zondaar niet als hij zich beteren wil.

Eerst zal men dat mandeken vlechten om er de vruchten in te lezen, en het zal gespreid zijn met witte en groene en roode takjes. Hiertoe zal men lezen een rosarium.

Des Zondags zal men brengen een mandeken vol goede, zoete vijgen, om te herdenken zijn honigvloeiende, minnelijke geboorte en besnijdenis. En men zal daarbij voegen een zuiverlijken twijg van ceder om te merken zijn glorieuze verrijzenis, openbaringe en hemelvaart, en een telg van cypressen om te verbeelden de nederzending des Heiligen Geestes.

Brengt hem des Maandags de goede, rijpe dadelen zijner genoeglijke kindsheid, te gedenken hoe de heilige drie Koningen hem bezochten, hoe hij in den tempel werd geofferd en daarna naar Egypte vlood. En zooals de dadelen van buiten zoet en genoeglijk zijn en van binnen een harden steen besloten houden, zoo is de kindsheid Onzes Lieven Heeren zeer zoet en genoeglijk van buiten, maar van binnen is besloten de harde steen, want altoos was hem tegenwoordig het scherpe, harde lijden, dat hij nog lijden moest.

[p. 125]

Des Dinsdags zal men dat mandeken brengen vol goede, rijpe amandelen: zijn zoete jeugd en groei, en zijn verborgen heilig leven tot zijn XXX jaren. Zooals de amandelen zijn besloten en verborgen in een harden bast, alzoo was al deze XXX jaren lang zijn goddelijke mogendheid in zijn menschheid verborgen.

Des Woensdags zal men het lezen vol schoone, rijpe appelen van granaten: zijn heilig doopsel, de openbaring der heilige drievuldigheid, zijn vasten en zijn bekoring. Zooals de granaatappelen vele kernen bevatten, zoo waren er veel deugden en genaden besloten in zijn menschelijke natuur.

Des Donderdags zal men het lezen vol rijpe olijfbeziën om te gedenken de heilige leering en de zoete woorden, die hij zoo barmhartiglijk medegedeeld heeft aan de behoeftigen en de armen, en waarmede hij de zondaren geroepen heeft tot genade. Aldus zal men zijn heilige leering en zijn goddelijke teekenen en mirakelen overdenken met een vroom hart, en zoete olijfbeziën daarvan maken.

Des Vrijdags leest men het vol goede kastanjen met haar scherpe ommebasten. Dat was de scherpe, bittre passie, die hij lijden zou, gedenkende de zoete kern der verlossing, die ons daarvan gekomen is. Brengt hier ook mede een groene twijg van palmen, zijn heilige passie en lijden, want van den beginne zijner ontvangenis tot zijn dood aan 't kruis was zijn leven niets dan één passie en lijden.

Des Zaterdags zal men brengen honigraten, dat is het kuische, reine, ootmoedige, zuivere leven der glorieuze maagd Maria. Dat overdenkende zal men daaruit maken een zoeten, genoeglijken honigzeem. En daarbij zal men nog medebrengen uit den geestelijken boomgaard de roode druiven van de ontvangenis Onzes Heeren Jesu Christi, en de witte druiven van de dienstbaarheid, die Maria Elisabeth bewees alsof zij vergeten hadde, de moeder Gods te wezen.

Aldus zullen wij dit kleine kindeken dagelijks bezoeken en met ons verzoenen als wij het vertoornd hebben, en wij bidden Maria dat zij voor ons bidde. Amen’⁽¹⁾

(1) Naar: Vander dochteren van Syon... Gheprent tantwerpen bij mij Gheraert Leeu: Int iaer Ons Heren, 1492, den 7 dach in Januario.